Νίκος Εγγονόπουλος

«είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν’ κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μες σ’ αυτά τα δάση

μας πλανέψουνε

"...μαθαίνεις μόνο απο τις πληγές και τα σημάδια τους.." [Α]

 Κάθε πληγή είναι και μια νέα δοκιμασία να ξεδιπλωθεί η κρυμμένη μας δύναμη!..και κάθε σημάδι είναι έ να "παράσημο" για τις γρατσουνιές που μας έ καμαν να 'μαστε ορειβάτες και να σκαρφαλώνουμε και στα πιο δύσκολα σημεία..κι αν γονατίζουμε..κι αν πέφτουμε με πυγμή σηκωνόμαστε, το ωφείλουμε πρώτα στον ε αυτό μας και μετά σε όλους τους άλλους.Και με περηφάνια θα καμαρώνουμε για την προσπάθεια που καταβάλαμε,όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα αυτής
 ε μείς θα ξέρουμε οτι έχουμε προσπαθήσει!..[Α]

Ποιος είπε ότι οι κύκνοι τραγουδούν μόνο όταν παθαίνουν; Κατερίνα Σικλαφίδου

Έμαθα ν΄ακούω τις σιωπές μου.Να κλείνω το βράδυ τα μάτια μου ταξιδεύοντας στη νυχτοσιγαλιά. Κάποιοι ασυνόδευτοι και ξεκάρφωτοι ήχοι προσπαθούν να φτιάξουν σταθμούς στο ταξίδι μου. Τίποτα πια δεν μπορεί να με τραβήξει από τη μαγευτική μου πορεία. Σε ασπρόμαυρη ταινία με ηθοποιούς του '30 περνά η ζωή. Οι πρώτες γκρατζουνιές στο χωμάτινο στενό δρομάκι το ντυμένο με τις κλιματόβεργες,

Aφροδίτη Ν.Μαργαρίτη "Ηλιαχτίδα φωτός"

'Ηρθαν ντυμένοι "φίλοι"... Ελύτης

'Εμαθα να είμαι 'Ανθρωπος...

Όταν με κάποιους ανθρώπους δεν ταιριάζω,
φεύγω μακριά...
συνεχίζοντας να τους αγαπώ διακριτικά
και να τους νοιαζομαι ακόμα.
Έμαθα... να μην γυρεύω κανενός το κακό,
μα απλώς να προσπερνώ
όποιον με πλήγωσε άσχημα.
Έμαθα... να είμαι διακριτικός άνθρωπος,
ώστε να μην προκαλώ τον φθόνο των συνανθρώπων μου. Έμαθα να μην επιβάλλω την παρουσία μου
όταν καταλαβαίνω ότι κάπου είναι ανεπιθύμητη.
Έμαθα... να σέβομαι τους πάντες,
ακόμα και αν αυτοί δεν με σέβονται.
Έμαθα... να ξέρω πότε είναι η ώρα να φεύγω
όταν δεν με σηκώνει ένα μέρος.
Έμαθα... να διαβάζω τα συναισθήματα των γύρω μου..
Έμαθα... να κλαίω σιωπηλά μέσα στον ηχο της σιωπής μου.
Έμαθα... μέσα από όλα αυτά που βίωσα, βιώνω και θα βιώνω, να μην κάνω ότι δεν θέλω να μου κάνουν.
Μα πάνω απ όλα... έμαθα να  ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Κάτω απ’ το Σπίτι Κ.Π. Καβάφη Κ

«Χθες περπατώντας σε μια συνοικία

απόκεντρη, πέρασα κάτω από το σπίτι
που έμπαινα σαν ήμουν νέος πολύ.
Εκεί το σώμα μου είχε λάβει ο Έρως
με την εξαίσια του ισχύν.

Σπασμένες ψυχές του Ν.Καζαντζάκη

-Ορκίζεστε; Γιατί πρέπει, επιτέλους, τώρα που είμαστε νέοι, να το αποφασίσουμε: Δύο δρόμοι, ανοίγονται μπροστά μας στη ζωή:

".... Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στην ζωή σου είναι να μην ρισκάρεις ποτέ!"

• Κανείς δεν μπορεί να σε υποβιβάσει, εκτός από σένα τον ίδιο.
• Ένα μοναδικό τριαντάφυλλο μπορεί να είναι ο κήπος μου. Ένας μοναδικός φίλος, ο κόσμος μου.
• Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε.
• Η αγάπη είναι ζωή. Και αν δεν έχεις αγάπη, δεν έχεις ζωή.

Η Τραγουδίστρια της Νίκης, Σοφία Βέμπο

Η Σοφία Βέμπο γεννήθηκε στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης στις 10 Φεβρουαρίου 1910 και πέθανε στην Αθήνα και καταγόταν από την Τσαριτσάνη, μια ημιορεινή κομώπολη του νομού Λαρίσης .
Το 1912 η οικογένεια της εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη τόπος όπου γεννιούνται τα δύο αδέρφια της.
Το 1914 είναι η χρονιά που υπογράφεται η ελληνοτουρκική συμφωνία της ανταλλαγής πληθυσμών, η οικογένεια της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη και επέστρεψε στην Τσαριτσάνη και στη συνέχεια μόνιμα στον Βόλο.
Στο Βόλο η Έφη Μπέμπο, όπως της άρεσε να την φωνάζουν, μετά τις σπουδές της αναγκάστηκε λόγω των δύσκολων συνθηκών να δουλεύει για να βοηθήσει την οικογένειά της. Έτσι, εργάστηκε ως ταμίας στο κατάστημα “Φλωρία” του Βόλου. Παράλληλα, ασχολήθηκε με την μεγάλη της αγάπη την μουσική και αγοράζοντας μία κιθάρα άρχισε να εξασκείται σ’ αυτή με τη βοήθεια της φίλης της Μαρίτσας Χασάπη.
Τον Σεπτέμβριο του 1933, αποφάσισε να πάει στη Θεσσαλονίκη να βρει τον αδελφό της Τζώρτζη που σπούδαζε εκεί. Έτσι παίρνοντας την κιθάρα της επιβιβάστηκε στο Α/Π “ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ” όπου στη διάρκεια του ταξιδιού της άρχισε με την κιθάρα της το τραγούδι.
Μεταξύ των επιβατών ήταν και ένας καλλιτεχνικός διευθυντής που, ακούγοντας την ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που στο τέλος την πλησίασε και της συστήθηκε, Κωνσταντίνος Τσίμπας, ήταν ο μεγαλύτερος ιμπρεσάριος της Θεσσαλονίκης, (που αργότερα αποδείχθηκε και πράκτορας των Γερμανών), ο οποίος και πρότεινε στη Μπέμπο με την άφιξή της στη Θεσσαλονίκη να δουλέψει στο μεγάλο κοσμικό κέντρο Αστόρια. Και έτσι κι έγινε, κατόπιν και της σύμφωνης γνώμης του αδελφού της την επόμενη κιόλας μέρα ξεκίνησε τις εμφανίσεις της με τους θαμώνες να εκστασιάζονται και να ζητούν την παράταση του προγράμματος της με παρατεταμένα χειροκροτήματα.

Η φήμη της δεν άργησε να φτάσει μέχρι την Αθήνα, για την ακρίβεια χρειάστηκε μόλις μία εβδομάδα. Αμέσως της γίνεται πρόταση να εμφανιστεί στο θέατρο του Φώτη Σαμαρτζή.

Τότε υπέγραψε συμβόλαιο 10.000 δραχμών το μήνα, αστρονομικό για την εποχή εκείνη ποσό για έναν τραγουδιστή για μία θεατρική περίοδο. Σημειώνεται μάλιστα ότι στη παράσταση αυτή ο Πολ Νορ την βάπτισε καλλιτεχνικά Σοφία Βέμπο όνομα που τελικά και κατοχύρωσε επίσημα με όλες τις νόμιμες διαδικασίες.

Ακολουθούν  αρκετές ηχογραφήσεις και το 1939 η Βέμπο έχει ήδη καταξιωθεί ως η πρώτη τραγουδίστρια του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού. Το κινηματογραφικό «σορτς» που γυρίστηκε το προηγούμενο έτος με τον τίτλο «Η Ελλάς του 1938 ομιλεί», όπου στη κυριολεξία ήταν ένα ζουρνάλ και που συμμετείχε με δύο τραγούδια γνωρίζει τεράστια αποδοχή στην Αμερική.

Το 1940 ανέτειλε με τα σύννεφα του πολέμου, πολλές χώρες ήδη έχουν καταληφθεί από τις δυνάμεις του άξονα. Στην Ελλάδα σημειώνονται οι πρώτες παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου από ιταλικά αεροπλάνα. Τον Ιανουάριο στο θέατρο Μουντιάλ έχει ανέβει η επιθεώρηση «Παύσατε πυρ» όπου η Σ. Βέμπο τραγουδά τη νέα της επιτυχία «Το καινούργιο φεγγάρι» (των Α. Σακελάριου και Γ. Κυπαρίσση) . Στην επιθεώρηση εκείνη η Σ. Βέμπο γνώρισε και τη Γεωργία Βασιλειάδου όπου και της υποσχέθηκε να τη βοηθήσει διαβλέποντας το ταλέντο της. Λίγο αργότερα το τραγούδι «Ψαροπούλα», (των Χ. Γιαννακόπουλου και Χ. Χαιρόπουλου), γίνεται η νέα μεγάλη επιτυχία. Το καλοκαίρι ανεβαίνει η επιθεώρηση «Βραδινές τρέλες» στην οποία η Βέμπο τραγουδά το υπέροχο βαλς «Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά» (των Χ. Γιαννακόπουλου και Γ. Κυπαρίσση). Στο μεταξύ η Σ. Βέμπο αναζητούσε τραγούδι με τοπικό ιδίωμα της ελληνικής υπαίθρου, στο αίτημά της αυτό έσπευσαν κάποιοι με διάφορα δημοτικά της εποχής πλην όμως η ίδια επέλεξε τελικά ένα από την περιοχή της που φέρεται να τραγουδούσε παλαιότερα η μητέρα της συμπληρώνοντας η ίδια κάποιους στίχους με τη βοήθεια του Μοσχούτη( «Στ’ Λάρισ’ βγαίν’ ο αυγερινός»). Ήταν τέτοια η επίδραση που είχε η Βέμπο στο κοινό της ώστε με αυτό της το τραγούδι τους έκανε να πιστέψουν ότι όντως ο αυγερινός βγαίνει στην Λάρισα.

Στις 28 Οκτωβρίου του 1940, στις 10.00 ώρα που θα συνέχιζε το ραδιοφωνικό πρόγραμμα του Ζαππείου με αναμετάδοση τραγουδιών της Σ. Βέμπο, ο εκφωνητής Κώστας Σταυρόπουλος διακόπτει τη ροή του προγράμματος και προβαίνει στην ιστορική εκείνη ανακοίνωση της επίθεσης των ιταλικών δυνάμεων κατά της Ελλάδας και την άμυνα των ημετέρων. Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος είχε αρχίσει.

Η έκρηξη στην καριέρα της ήρθε με την κήρυξη του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940. Τότε όλες οι επιθεωρήσεις προσαρμόζουν τη θεματολογία τους στην πολεμική επικαιρότητα και τα τραγούδια ξαναγράφονται με πατριωτικούς στίχους. Η Βέμπο τραγουδά σατιρικά και πολεμικά τραγούδια και η φωνή της γίνεται η εθνική φωνή που εμψυχώνει τους Έλληνες στρατιώτες στο μέτωπο και συγκλονίζει το πανελλήνιο. Την ίδια εποχή σε μία συμβολική πράξη προσφέρει στο Ελληνικό Ναυτικό 2000 χρυσές λίρες. Με την είσοδο των ναζιστικών στρατευμάτων στην Αθήνα φυγαδεύεται μεταμφιεσμένη σε καλόγρια στη Μέση Ανατολή όπου συνεχίζει να τραγουδά για τα εκεί ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα.

Το τραγούδι που έμελλε να μείνει ζωντανό μέχρι και σήμερα αλλά και απόλυτα ταυτισμένο με την φωνή της Βέμπο είναι «Τα παιδιά της Ελλάδος παιδιά» που γράφτηκε το ’40. Όπως λέει η ίδια στην εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού το 1976 «Το πορτρέτο της Πέμπτης», ήταν η εποχή του μεγάλου της έρωτα με τον Μίμη Τραϊφόρο. Ο ίδιος δήλωνε γι’ αυτόν τους τον έρωτα: «Όλη μου η ζωή ήταν γεμάτη από στίχους για την Βέμπο. Δεν ξέρω αν την χόρτασα με οτιδήποτε άλλο πάντως την χόρτασα με στίχους». Ήταν η ίδια που τον είχε παρακαλέσει να γράψει ένα πολεμικό τραγούδι επάνω στο τραγούδι «Ζεχρά». 

Η επιθυμία της πραγματοποιήθηκε και την επόμενη κιόλας μέρα της το έφερε. Αυτή του η κίνηση εντυπωσίασε την Βέμπο. Της το διάβασε κι όταν έφτασε στο τέλος έλεγε «αν δεν ‘ρθήτε νικηταί, να μην έρθετε ποτέ». Η Βέμπο βρήκε αυτόν τον στίχο κάπως σκληρό και έτσι, του είπε ξεκάθαρα ότι δεν της άρεσε. Σε λίγη ώρα της το επέστρεψε με τον στίχο διορθωμένο, «με της νίκης τα κλαδιά σας προσμένουμε παιδιά». 

Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η μέρα που είναι η γιορτή του έθνους είναι και η γιορτή της Βέμπο, γιατί αυτή την ημέρα νομίζει ο κόσμος ότι γιορτάζει η Σοφία

Τις πικρές μέρες του Απρίλη του’40 η Βέμπο τραγουδούσε στο «Μοντιάλ» και ήταν από τις πρώτες καλλιτέχνιδες που πιάνουν τα SS. Πριν μπούνε οι Γερμανοί στην Αθήνα και ενώ βρισκόταν στην Θήβα, η Σ. Βέμπο εξακολουθούσε να τραγουδάει από τον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών  και να τους καταμαρτυρεί όσα τους καταμαρτυρούσε με τα τραγούδια της, Γι’ αυτό κι όταν μπήκαν στην Αθήνα το πρώτο άνθρωπο που πιάσανε ήταν η Βέμπο. Την κράτησαν για τρεις μέρες, έκαναν έρευνα στο σπίτι της όπου δεν άφησαν τίποτα όρθιο και εν συνεχεία πήγαν στα στούντιο της Κολούμπια όπου σπάσανε τις μήτρες όλων των πολεμικών τραγουδιών της. Τα τραγούδια που υπάρχουνε σήμερα είναι από μήτρες που στάλθηκαν αργότερα από το Λονδίνο. Μετά επενέβη η ιταλική καραμπινιερία της απαγόρευσε να τραγουδάει, της απαγόρευσε να περιφέρετε στην Αθήνα γιατί προκαλούσε συναγερμό η εμφάνιση της και της απαγόρευσαν να φοράει και τσεμπέρι, το θεωρούσαν δείγμα εθνική λεβεντιάς. Ακόμη και τότε που της αφαίρεσαν την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και που αντιμετώπισε σοβαρό θέμα επιβίωσης η Βέμπο δεν έχασε το κουράγιο της.

Πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 11 Μαρτίου του 1978 και η κηδεία της μετατράπηκε σε ένα πάνδημο συλλαλητήριο. Η Τραγουδίστρια της Νίκης αποθεώνεται εκείνη τη μέρα από τον ελληνικό λαό που τη θεωρούσε ηρωίδα του.

Πηγή : http://eleytheroi-ellines.blogspot.gr/

28 Οκτωμβρίου ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ Ο Χ Ι 1940

Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 23 Απριλίου 1941. Επίσημη έναρξη του Πολέμου θεωρείται η «επίδοση του τελεσιγράφου», ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την επέμβαση των Γερμανών, συνεχίστηκε ως ελληνοιταλικογερμανικός πόλεμος.

Τα βήματα του φθινοπώρου αντήχησαν νωρίς... (Ν.Βρεττάκος)

Toυς 'Ελληνες είναι δύσκολο να τους νικήσουν...

Άγγελος Σικελιανός Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940

Το γένος βουλιαγμένο μες στον αιώνα
να λυτρωθεί μονάχο του μπορεί
μα να ξυπνήσει πρέπει η πλέρια Μνήμη
βαθειά του, αδάμαστη και τρομερή

Κανείς δε θα ξεφύγει τη γενιά του!
το βάρος της θα σπάσει ως τη στιγμή
που βγαίνοντας από τη λησμονιά του
στο φως που πια δεν στέκουν δισταγμοί,.................Της ζωής θε να ντυθεί την πανοπλία,
και μ' ακέριο τον άγιο σκελετό
των περασμένων, θα στηθεί στη γη του
με το κεφάλι αλύγιστο κι ορτό!

Ελέγαμε: ένα Μαραθώνα ακόμα! Ελέγαμε: Μια Σαλαμίνα ακόμα! Ελέγαμε: Ακόμα ένα εικοσιένα! Κι ήρτες τέλος συ, Μητέρα-Μέρα, οπού αγκάλιασες κι ανύψωσες ολόκληρα τα περασμένα στον ανώτατο λυτρωτικό σκοπό τους, στον υπέρτατο τους ηθικόν Ιστορικό Ρυθμό!

Ω δικαίωση όλων των ελληνικών αγώνων! Ω ύψιστη ηθική στροφή μέσα στο χάος ολόκληρου του Κόσμου! Και μαζί, ω γιγάντια, πλέρια ιστορική καταβολή, από την οποία, ..Ν ι κ η τ έ ς, οι Έλληνες, θα ξεκινήσουμε αύριο, πρωτοπόροι της πνευματικής ανάπλασης ολόκληρης της γης!

Ω Μέρα-Μάννα,

που μας έσπασες ακέρια κι ως το ύστατο, όλα τα κρυφά εσωτερικά δεσμά μας! Ω κοσμοϊστορική Ελευθερία, τόσο βαθειά λαχταρισμένη! Να Σε! Σε κατέχουμε! Σε νιώθουμε! Σε θέλουμε!

Και θε να Σε κρατήσουμε όλοι, στο τεράστιο ύψος που μας φανερώθηκες απ' τα χαράματα των Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940, κι ως με τη συντέλεια των αιώνων, είτε ζήσουμε, είτε, αύριο που θα φέγγεις πάνω απ' όλο τον πλανήτη το γιγάντιο φως Σου, θα βρισκόμαστε στα σπλάχνα Σου, ω Μητέρα, αθάνατοι νεκροί! 

Δημοσιεύθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1940 στο περιοδικό Νέα Εστία, τεύχος 334

"Η Μοναξιά είναι από Χώμα" Μαρώ Βαμβουνάκη Κ

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.

Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι

ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Οι άνθρωποι σκέφτονται ανάποδα…Paulo Coelho Κ

Οι άνθρωποι σκέφτονται και ενεργούν ανάποδα:
Βιάζονται να μεγαλώσουν και μετά αναστενάζουν για τη χαμένη τους νεότητα.
Χάνουν την υγεία τους για να… αποκτήσουν χρήματα και στη συνέχεια χάνουν τα χρήματα τους για να έχουν υγεία.
Σκέφτονται με άγχος το μέλλον, ώστε αμελούν το παρόν και τελικά ζουν σαν να μην επρόκειτο να πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σα να μην είχαν ζήσει ποτέ…

"..κουράστηκα να λείπω απο τη ζωή μου."

Η Αξία της Ζωής Αρουντατι Ροη

“Ν‘ αγαπάς σημαίνει και να σ’ αγαπάνε…

Να μην ξεχνάς ποτέ πόσο ασήμαντος είσαι..

Να μη συνηθίσεις ποτέ την ανείπωτη βία

και τη χυδαία ανισότητα της ζωής γύρω σου…

...νιώθω σεβασμό γι'αυτούς που δεν ξέρουν,γι'αυτούς που ψάχνουν...που σκοντάφτουν

Αραγκόν: Η αλήθεια των ανθρώπων

«Ολόκληρη τη ζωή μου μάθαινα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι»

ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΑΝΤΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ. Ολόκληρη τη ζωή μου μάθαινα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τον άνθρωπο που υπήρξα, ή, για να μιλήσω ακριβέστερα, τους ανθρώπους που υπήρξα.

Σημασία έχει ποια χέρια θα σ’ αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει…Αλκυόνη Παπαδάκη

Ξέρεις τι είναι ο έρωτας;
Το άγριο μπλε της θάλασσας.
Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας.
Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού.
Το μεθυσμένο πορτοκαλί του χειμωνιάτικου ήλιου.

"..Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου!"

Μην ξεχαστείς  κοιτάζοντας το φως...
Τ'ακούς? Να ρθεις..!

Το καλοκαίρι -Albert Cabus

[...]Δεν υπάρχουν πια ερημιές. Νησιά πια δεν υπάρχουν. Κι ωστόσο κι έτσι η ανάγκη γίνεται αισθητή. Για να καταλάβεις τον κόσμο,

Μια αστραπή η ζωή μας...

Μ´ εκνευρίζουν αφάνταστα οι άνθρωποι που σπαταλούν άσκοπα το χρόνο μου!
Αν έχεις κάτι να δώσεις, δώστο τώρα!Μην περιμένεις το αύριο! Δώστο σήμερα!
Αν όχι, φύγε τώρα!
'Ετσι απλά και κατηγορηματικά!..[Α]

Μόνο όταν ρισκάρεις είσαι πραγματικά ελεύθερος Λεο Μπουσκάλια

“Όταν γελάς κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός” 

“Όταν κλαις κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός” 
“Όταν ανοίγεσαι στον άλλο κινδυνεύεις να μπλεχτείς” 

"...δεν ήξερα αν ήταν αλήθεια ή ψέμματα... φτάνει που τ'ακουσα μια φορά.."

..μα πρώτη φορά στη ζωή μου,άκουσα άνθρωπο να μου λέει:"εδώ είμαι εγώ, μη φοβάσαι".Δεν ήξερα αν ήταν αλήθεια ή ψέμματα.Μα δεν εξέταζα...Φτάνει που τ'ακουσα μια φορά..Φτάνει που ακούμπησα μια φορά την ψυχή μου απάνω του και ξεκουράστηκα.

(Α.Παπαδάκη)

To "πείσμα" είναι υγεία..."

Καλοκαίρι στο Αλγέρι-Albert Cabus

[....]Θυμάμαι μόνο ένα υπέροχο ψηλό κορίτσι που ΄χε χορέψει όλο το απόγευμα. Φορούσε κολιέ από γιασεμιά πάνω στο εφαρμοστό φόρεμά της που ΄χε μουσκέψει στον ιδρώτα, ψηλά απ΄ το στήθος ως τις γάμπες. Χορεύοντας γελούσε κι έριχνε πίσω το κεφάλι. Όταν περνούσε πλάι από τα τραπέζια, άφηνε μια μικτή μυρωδιά λουλουδιού και σάρκας. Όταν ήρθε ο βράδυ, δεν ξεχώριζα πια το κορμί της έτσι που ΄χε κολλήσει στο κορμί του αγοριού της, αλλά στον ουρανό στριφογυρίζανε σημάδια, πότε λευκού γιασεμιού, πότε κατάμαυρων μαλλιών σαν έριχνε πίσω το φουσκωμένο της λαιμό άκουγα το γέλιο της κι έβλεπα το προφίλ του καβαλιέρου της ξαφνικά να σκύβει.
Σε κάτι τέτοιες νύχτες χρωστάω τη σκέψη πως ξαναβρίσκω την αθωότητά μου. Κι αυτά τα σώματα, τα φορτωμένα βία, μαθαίνω να μην τα ξεχωρίζω πια απ΄τον ουρανό, από κει που στροβιλίζονται οι πόθοι τους. [...]

Αγάπη, η μόνη αληθινή δύναμη!

Κι αν μ' αγαπάς που να το ξέρω; Πάντα το ξέρεις... η παραπάνω ερώτηση δεν θα μπορούσε να ευσταθεί. Γιατί όταν ένας άλλος άνθρωπος νιώθει αληθινή αγάπη για σένα - όποιας μορφής κι αν είναι αυτή - απλά το ξέρεις! Το ενεργειακό του πεδίο αλλάζει, γίνεται πιο υψηλόσυχνο και σου δημιουργείται μία αίσθηση ευφορίας και καλής διάθεσης όταν βρίσκεσαι κοντά του... δεν μπορείς να το εξηγήσεις αλλά δεν μπορείς και να το αμφισβητήσεις. Η αγάπη είναι μία κινητήριος δύναμη που δεν σηκώνει αμφιβολίες! Ή την αισθάνεσαι ή δεν υπάρχει καθόλου. Μέση οδός δεν

"..φτάνει εσύ να το θέλεις"

Όλα θα γίνουν όπως τα γυρεύει η καρδιά....

Είναι αυτό που είναι…απαντά ο έρωτας…Erich Fried

Είναι παράλογο…  λέει η λογική…

Είναι αυτό που είναι…  απαντά ο ‘Ερωτας..

Είναι δυστυχία…  λέει ο λογισμός…

Δεν είναι άλλο από πόνος…  λέει ο φόβος…

Είναι μάταιο …  λέει η φρόνηση..

Είναι αυτό που είναι… απαντά ο Έρωτας…

Είναι γελοίο…  λέει η περηφάνεια..

Είναι απερισκεψία…  λέει η σύνεση…

Είναι αδύνατο…  λέει η εμπειρία..

Είναι αυτό που είναι … απαντά ο Έρωτας…

"..το αδύνατο γίνεται δυνατό."

Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή ‘ναι η αξία του ανθρώπου:
να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο•
και να ‘ναι σίγουρος πως θα το φτάσει,

'Εχω μάτια.Και βλέπω.

 ...Και καίγουμαι γιατί δεν μπορώ τίποτα να κάνω.

(Λουντέμης)

Περίμενε και όλα θα αλλάξουν… Αλκυόνη Παπαδάκη

Δεν ειναι πιά η ζωή μου μια πορεία στην έρημο…

ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα…

ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο…

ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια….!!!!

Γιια κοίτα, φίλε μου, πώς γυρίζει ο τροχός!!!! 
Δε χάθηκε ο ήλιος… στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε…

περίμενε λίγο… όλα θα αλλάξουν!!!

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ! 16 ΟΚΤΩΜΒΡΙΟΥ 1912

Με διαταγή του Κ. Μαζαράκη, ο Αλέξανδρος Δ. Ζάννα (καταγόμενος - από το Βλαχολείβαδο- Λιβάδι του Ολύμπου), συνάντησε το μέραρχο Κλεομένη Κλεομένους στο...
χωριό Άγιο Δημήτριο του παρουσίασε την κατάσταση των επιχειρήσεων και την ανάγκη της άμεσης κίνησης της μεραρχίας.

Ο Μέραρχος, έδωσε αμέσως διαταγή για την αναχώρηση των μονάδων. Πράγματι τα Συντάγματα της 7ης Μεραρχίας άρχισαν την πορεία τους προς τα Στενά της Πέτρας, όπου έφθασαν το απόγευμα της 14ης Οκτωβρίου και στάθμευσαν στην θέση Καρακόλι. 
Το πρωί της 15ης ο Μέραρχος έδωσε γραφτή « διαταγή Επιχειρήσεων » :

· Η Μεραρχία πηγαίνει προς Αικατερίνη και Κίτρος (Πύδνα) προς εκδίωξη του εκεί εχθρού.

· Μία φάλαγγα θα βαδίσει προς Κίτρος (Πύδνα) περνώντας από το Χάνι της Μηλιάς, και από εκεί Κεραμίδι - Κίτρος.

'Ανθρωπος δεν είναι αυτός που πονά μόνος του(μόνα τους πονούν και τα σκαθάρια)...

Άνθρωπος δεν είναι αυτός που πονά μόνος του (μόνα τους πονούν

"....μπορεί να μην τα λέει όλα,λέει όμως αρκετά.."

Είναι κάτι μοναδικές στιγμές, που η γλώσσα είναι φτωχή, τα λόγια άχρηστα κι ίσα ίσα τότε που θέλεις να πεις τα πιο πολλά. Τότε ο άνθρωπος τραγουδάει ή παραμιλά…

Για να ζήσεις χρειάζεται…θάρρος

Για να ζήσεις χρειάζεται θάρρος.

Τόσο ο ανέπαφος σπόρος, όσο κι εκείνος που σπάει το περίβλημα του έχουν τις ίδιες ιδιότητες.

Όμως, μόνο εκείνος που θα σπάσει το περίβλημα θα είναι ικανός να μπει στην περιπέτεια της ζωής.

Τούτη η περιπέτεια περικλείει μια και μοναδική αξία:

να ανακαλύψουμε ότι δεν μπορ

ούμε να ζούμε μόνο από τις εμπειρίες των άλλων και γι’ αυτό να είμαστε πάντα διατεθειμένοι να της παραδοθούμε.

Είναι αδύνατο να δανειστείς τα μάτια του ενός, τ’ αυτιά του άλλου, ώστε να ξέρεις το τι θα συμβεί.

Κάθε ύπαρξη είναι διαφορετική, έχει και τη δική της ξεχωριστή ιδιαιτερότητα. 
Ό,τι και να με περιμένει, επιθυμώ να έχω την καρδιά ανοιχτή,
έτοιμη να δεχτεί το οτιδήποτε.

Να μη φοβάμαι ν’ ακουμπήσω το χέρι μου στον ώμο κάποιου,
μέχρι να κοπεί.

Να μη φοβάμαι να κάνω κάτι που έκανε κάποιος πριν από μένα, 
μέχρι να πληγωθώ.

Άσε να είμαι ανόητος σήμερα, αφού τούτο το πρωί μόνο ανοησίες μπορώ να δώσω.

Πιθανόν να το μετανιώσω, αλλά δεν έχει σημασία.

Αύριο ποιος ξέρει, μπορεί να είμαι λιγότερο ανόητος…

Kahlil Gibran

..Πλάι τους χρυσό μου,δεν μπορείς να σταθείς?

Αγάπη ,θυμάσαι; Xρήστος Μπουλώτης Κ

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ΄ήξερες από παλιά κι απλά με ξαναβρήκες.
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
  το θυμάσαι;

Την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο κίτρινο

Αυτό θα συμβεί αν αρχίζεις να διαβάζεις βιβλία!

1. Θα ανακαλύψεις ένα καταφύγιο όπου θα μπορείς να δραπετεύεις κάθε φορά που τα πράγματα στη ζωή σου αρχίζουν να ζορίζουν. Κάθε μυθιστόρημα, ακόμη και ένα διήγημα θα σε ταξιδεύει σε μια διαφορετική Χώρα των Θαυμάτων!
2. Θα αποκτήσεις ένα πλήθος από νέους φίλους. Σε ένα καλό βιβλίο, θα νιώθεις σαν να γνωρίζεις πραγματικά τους ήρωές του: Θα χαρείς, θα ερωτευτείς, θα στενοχωρηθείς, θα διασκεδάσεις μαζί τους.

Αίνιγμα δανείστηκα...

Ότι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι το αποχωρίστηκα.

Αίνιγμα δανείστηκα
αίνιγμα επέστρεψα.

"..αλλά ποτέ μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να νικηθεί..."

"...Οι πληγές πάντα κλείνουν κι αφήνουν σημάδια.."

"Τα δάκρυα κι η συγνώμη,δεν έχουν τη δύναμη να σβήσουν το κακό στους ανθρώπους....
Οι πράξεις στοιχειώνουν το μέλλον και γίνονται εφιάλτης...
Οι πληγές πάντα κλείνουν κι αφήνουν σημάδια...
Οι βαθιές πληγές είναι αυτές που πάντα θα πονάνε και γίνονται εμπόδιο στη χαρά με τους ανθρώπους...
Και τότε η σιωπή γίνεται ο αργός θάνατος της ψυχής...
Αξίζει αυτός ο θάνατος...?
Όταν βοηθάς κάποιον,δεν του τσακίζεις ποτέ τα φτερά του...
...γιατί τότε... μπορεί να μην πετάξει ποτέ..."

Γ. Ρίτσος

Πρέπει..

ν' αποθηκέψουμε πολλά τσουβάλια φως..
για να τα βγάλουμε πέρα μεθαύριο..που θα ρθουν τα σύννεφα!!

"..σιωπή." (Ελύτης)

Δρόμοι που χάθηκα..., δάκρυα που πίστεψα...-Λειβαδίτης

Δρόμοι που χάθηκα
γωνιές που στάθηκα
δάκρυα που πίστεψα
παιχνίδια στο νερό.
Πικρό το βράδυ φτάνει.
[...]