Το Βιβλίο μας...

 photo MonopatiaPsixisexofyllo_zps89709de9.png

Τα ποιητικά μας ταξίδια...

...η πνοή μας









 photo 7_zps2cbf94f1.png

ποιητικές διαδρομές...





 photo 5_zps08d71f1a.png



















 photo 9_zps4b675e8e.png

απο [Κ]αρδι[Α]ς...








 photo 11_zps8d533774.png





Βιντεάκι...

YouTube Λογοποιήματα

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Γιατί η καρδιά πάντα ξέρει!..[Α]


Να τα πούμε; ε και βέβαια θα τα πούμε!

Αρχή μηνιά κι αρχή χρονιά
Μας πήραν όλα τα βρακιά
Και εεεε και μες την παραζάλη
Εκλογές εκλογές  έχουμε πάλι

Αρχή που βγήκε η χρονιά
Και μας σφαγιάζουν σαν αρνιά
Θα ααα χα θα χασουμε τα σπίτια
Θα μας κλαίει θα μας κλαιει και η καλομοίρα

Και να  ο  Τσίπρας έρχεται
Κι όλους μας  καταδέχεται
Μέεεχρι την ψήφο μας να πάρει
Κι όλα να κι όλα να τα κάνει στάχτη!
Και του χρόνου!!

Γεροί να είμαστε να γκρινιάζουμε για τα τεκταινόμενα  

Κατερίνα-Αφροδίτη

"..Λίγοι είναι οι 'Ανθρωποι που θα μείνουν κοντά σου ουσιαστικά..." (Α.Παπαδάκη)

Γι'αυτό να τους έχετε πάντα ψηλά..
ο καθένας μας ξέρει ποιοι είναι αυτοί οι 'ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ποια ΕΙΝΑΙ η θέση που τους αξίζει!..[Α]

Κι έρχεται η στιγμή που οι συνθήκες μας αναγκάζουν να κάνουμε
τον απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής μας...
Για όλους όσους πέρασαν...
Φίλους...
Εχθρούς...
Γνωστούς...

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

"...που ξέρεις αύριο τι..." (Ελύτης)


Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014


ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ. ΑΞΙΖΟΥΝ




Συνήθως υποστηρίζεται πως τα Κάλαντα ανάγονται στην εποχή του Βυζαντίου.
Υπάρχουν όμως και λαογράφοι που ανάγουν την απώτατη καταγωγή τους στηναρχαία Αθήνα, όπου επικρατούσε μια όμοια συνήθεια.
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ. ΑΞΙΖΟΥΝ!
Στις γιορτές των Πυανεψίων και των Θαργηλίων, κατά τις οποίες προσφέρονταν θυσίες προς τον Ήλιο, ήταν καθιερωμένο να γυρνούν τα παιδιά στους αθηναϊκούς δρόμους.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να συμμετάσχουν σ’ αυτή τη γιορτή ήταν να ζουν και οι δύο γονείς τους. Έξω από κάθε σπίτι τα παιδιά έλεγαν διάφορα άσματα τα οποία είχαν συντεθεί για την περίσταση και συγχρόνως κρεμούσαν στην πόρτα του σπιτιού και ένα κλαδί ελιάς με μερικούς άγουρους καρπούς.
Τα παιδιά, όπως συμβαίνει και στα σύγχρονα Κάλαντα, αμείβονταν από τον νοικοκύρη του σπιτιού. Το έθιμο αυτό, όπως και το τραγούδι, ονομαζόταν από τους Αθηναίους Ειρεσιώνη.

Από την αθηναϊκή αυτή εορταστική εκδήλωση πιστεύουν αρκετοί πως προήλθε παρόμοια συνήθεια των Ρωμαίων (calendae) και μεταβιβάστηκε, διατηρώντας το όνομά της, στο Βυζάντιο.
Εξάλλου, σε πολλές ελληνικές περιφέρειες ο μήνας Ιανουάριος λεγόταν και Καλαντάρης, εξαιτίας των βυζαντινών Καλενδών που ψάλλονταν την παραμονή του Αγίου Βασιλείου.
Ωστόσο, τα Κάλαντα ή Κάλενδοι όπως ονομάζονταν στο Βυζάντιο, δηλαδή στην Κωνσταντινούπολη, δεν ήταν απλά τραγούδια. Ήταν λαμπρή γιορτή. Μικροί και μεγάλοι, χωρισμένοι σε ομάδες, γυρνούσαν στα σπίτια και τραγουδούσαν διάφορα εγκωμιαστικά ή και σατιρικά για τον νοικοκύρη τραγούδια, παίρνοντας το ανάλογο φιλοδώρημα.
Φαίνεται μάλιστα ότι το έθιμο δεν τύγχανε της εγκρίσεως της επίσημης Εκκλησίας και πολλοί Πατριάρχες το απαγόρευαν στους πιστούς. Ο βυζαντινός χρονικογράφος Ιωάννης Τζέτζης που έζησε τον 12ο αιώνα αποκαλούσε όσους έλεγαν τα κάλαντα αγύρτες!
Από την Κωνσταντινούπολη λοιπόν πέρασαν στην υπόλοιπη Ελλάδα, όπου απλώθηκαν και απέκτησαν τις διάφορες τοπικές παραλλαγές. Η γλωσσική τους έκφραση ακολούθησε την εξέλιξη της Ελληνικής γλώσσας.
http://olympia.gr/

ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕΕΕΕΕ



Για να είμαστε στο κλίμα της πολιτικής επικαιρότητας.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

"..και πρέπει αυτό απ΄ όλους ν'ακουστεί."

Μα κι ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,
και πρέπει αυτό απ’ όλους ν’ ακουστεί.
Άλλοι με κολακεία σε σκοτώνουν
Κι άλλοι με ματιά φαρμακερή
Μ’ ένα φιλί σκοτώνουν οι δειλοί,
Κι οι γενναίοι άνδρες με σπαθί.

Νέοι σκοτώνουν

Mόνον αυτός είναι αδύναμος...κανείς άλλος!..[Α]


Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

"...εκεί που δεν το περιμένω..." (Βρεττάκος)


Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Να 'ταν... (Καζαντζάκης)


Γιατί γκρεμίζονται τα όνειρα κ.Δημουλά?


Η αγάπη είναι μόνο μία

Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του.

Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ’ αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ’ ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πώς τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ’ αγαπώ.

Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβεις
τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ· δεν έχω άλλον.

(Χόρχε Μπουκάι)

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

...αλλά κανείς όμως.[Α]


Εκεί...εκεί....εκεί...!!



Εκεί που αναγνωρίζεις πως δεν αγάπησες
όσο σ´αγαπήσαν
πως ήθελες την απόλαυση μόνο για να την ξαναγευτείς
πως γύρευες περιπέτειες μόνο για τις αφηγείσαι
αργότερα
πως μοιραζόσουν

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη - Μ.Αναγνωστάκης

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου
κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη,
πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,
ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο
θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ τὴ νιότη μας
καὶ τὰ ὄνειρά μας

Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες
μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο
ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου
παλιέ μου φίλε..''

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Πόσοι?


Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

"...είναι σημαντικό να θυμάστε να αποβάλλετε το στρες"

Το πραγματικό βάρος του ποτηριού

Μια διδακτική ιστορία μιας καθηγήτριας - ψυχολόγου για το πραγματικό βάρος των φορτίων που κουβαλάμε στην ψυχή μας...

Μια καθηγήτρια έκανε μια βόλτα γύρω από την αίθουσα την ώρα που παρέδιδε μια διάλεξη για τη διαχείριση άγχους σε ένα ακροατήριο.

Όταν λοιπόν, έπιασε ένα ποτήρι και το σήκωσε ψηλά, όλοι περίμεναν ότι θα έκανε τη γνωστή ερώτηση: "Είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;". Αντ' αυτού, χαμογελώντας, ρώτησε: "Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι με το νερό";

Οι απαντήσεις που ακούστηκαν κυμάνθηκαν από 250 μέχρι 600 γραμμάρια.

Η καθηγήτρια απάντησε:

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 4 ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΑΒΒΑΤΟ 2Ο ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014


''Δρόμος της Συνάντησης'' Χόρχε Μπουκάι

Τι ωραία που θα ήταν αν αποκτήσουμε τη συνήθεια, τόσο στα μικρά, όσο και στα μεγάλα πράγματα, να μπορούμε να λέμε με τ' όνομά τους γεγονότα, καταστάσεις και συναισθήματα κατευθείαν, χωρίς περιστροφές, έτσι όπως είναι.
Δεν μιλάω για ακρίβεια, αλλά για ορισμό. Που πάει να πει: ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ τι περιλαμβάνει, από πού μέχρι πού, το περιεχόμενο του θέματος που συζητάμε. Ίσως γι' αυτό προσπαθώ επίσης, πάντοτε να διευκρινίζω για τι πράγμα ΔΕΝ μιλάω όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν εννοώ το να είναι κανείς ερωτευμένος, όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν εννοώ το σεξ, όταν μιλάω για αγάπη.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

...ίσως τελικά να υπάρχει Άγιος Βασίλης (Αφροδίτη)


Kάνοντας μια βόλτα στη  Χριστουγεννιάτικη πλάτεια του Λαγκαδά μου άρεσαν όλα τα σπιτάκια που είχε γιατί έβλεπα στα μάτια των παιδιών χαμόγελα και ενθουσιασμό! Και για να πω την αλήθεια, έγινα κι εγώ παιδί όχι οτι δεν είμαι αλλά απόψε έγινα κατα πολύ παραπάνω! Τα συναισθήματα ξέρετε σε παρασύρουν..κι όταν σε παρασύρουν ευχάριστα είναι πολύ όμορφα.'Ετσι λοιπόν την ώρα που πήγαμε στο σπιτάκι-ταχυδρομείο παρατήρησα πως μικροί-μεγάλοι έγραφαν γράμματα για να τα στείλουν στον Αη Βασίλη.Είχε εκεί ένα κουτί όπως θα δείτε και στη φωτογραφία σαν κάλπη όπου  ο κόσμος έριχνε τα
γράμματα μέσα...
'Επιασα λοιπόν τον εαυτό μου καθώς κοίταζε τον τρόπο που ο καθένας έγραφε το δικό του γράμμα να νιώθει την επιθυμία να γράψει...και τελικά έγραψα κι εγώ ένα γράμμα λακωνικό μα με τόση αγάπη...δεν μπορώ να αναφερθώ στο περιεχόμενο του,μπορώ όμως να σας πω οτι δεν πέρασε αρκετή ώρα...κι ανάμεσα στον κόσμο και συγκεκριμμένα την ώρα που φεύγαμε,ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα μάτια μου,ναι στα μάτια μου. Είδα κάτι που για εκείνο έγραψα...ίσως τελικά να υπάρχει 'Αγιος Βασίλης μα κι αν ακόμη δεν υπάρχει,οι ευχές όταν γίνονται απο την ψυχή σου έρχεται η στιγμή που γίνονται πραγματικότητα! Γιατί Πιστέυεις-Ελπίζεις-Αγαπάς και είσαι πάντα ο εαυτός σου!Τα ανέφικτα γίνονται εφικτά..έτσι μου ψυθίρισε ένα άστρο και τα διαμαντάκια της ψυχής 'γίναν χαμόγελο!..[Α]φροδίτη
Ηθελα να το μοιραστώ μαζί σας!

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

"...δεν μπορει....,να μου το αφαιρέσει κανείς."


Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

"..Φοβάμαι τα ίδια μου τα μάτια, που προσπαθώ να τα ανοίξω κι όλο κλειστά μένουν..."

Και φοβάμαι... σου λέω...
Φοβάμαι κάθε φορά που αντικρίζω άνθρωπο στα μάτια.
Κάθε φορά που τα μάτια τους αποφεύγουν τα δικά μου.
Φοβάμαι τους στίχους που μου λένε την αλήθεια

Χρόνης Μίσσιος, «Χαμογέλα ρε…τι σου ζητάνε;»

Ποιά ζωή, ρε καρντάσια;
Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;
Τι την κάνουμε;Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την…
Οργανωμένη κοινωνία,οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη ,σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα…
 – Απόσπασμα

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Τσὰρλς Ντίκενς – Χριστουγεννιάτικη ἱστορία το πνέυμα των Χριστουγέννων

Απο τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες.Απο παιδί εώς και σήμερα αυτή την ιστορία κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τη διαβάζω.Και κάθε φορά ομολογώ πως έχει κάτι νέο να μου διδάξει...Ίσως τελικά γι'αυτό σαν άνθρωπος να είμαι ιδιαίτερα αγαπητή...ίσως και πάλι και αντιπαθητική σε ορισμένους...μα και πάλι σημασία έχει να είσαι πάντα ο εαυτός σου και ναι η καρδιά σου να είναι γεμάτη με αγάπη.Η δική μου είναι.Η δική σας?Ας ευχηθούμε όλοι μαζί διαβάζοντας τούτη την ιστορία να γινόμαστε όλοι μας καλύτεροι.Γιατί όταν μπορείς και δίνεις απο την ψυχή σου,ο ήλιος θα φωτίζει τη ζωή σου!..[Α] 


Γεμάτος αδιαφορία για κάθε λογής χριστουγεννιάτικη μαγεία, συναισθήματα ή τρυφερότητα, ο Σκρουτζ, ο γεροτοκογλύφος, μετράει τα λεφτά του. Δεν συγκινείται από τα παιδιά που τραγουδούν τα κάλαντα, αδιαφορεί μπροστά στα στολισμένα δέντρα, το γιορτινό πνεύμα δεν τον αγγίζει καθόλου.

Αλκυόνη Παπαδάκη «Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή»


Τι φταις αλήθεια.
Κανείς δε σου μαθε το δρόμο για το "εμείς".
Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε
να επενδύεις στο "εγώ".
Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτά του "εσείς".
Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας
ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ".

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Σταγόνες βροχής-Αφροδίτη Ν.Μαργαρίτη

Με σένα πλάι μου βρήκα τα πινέλα και ζωγράφισα στις σταγόνες της βροχής την ΕΛΠΙΔΑ.Οι στάλες 'γίναν στερεά μορφή κι εμείς απο ευάλωτοι ΔΥΝΑΤΟΙ.Γιατί η καταιγίδα μας ένωσε τα χέρια να κρατάμε μαζί την ομπρέλα,σ'εναν αγώνα που πολλές φορές μας ρίχνει,μας γονατίζει.. μα πεισματικά επιμένουμε και περπατάμε δίχως σανδάλι στις κοφτερές τις πέτρες για να χαμογελάσουμε και πάλι!Κι έχοντας ασπίδα τα πέντε: Ελπίδα-Αγάπη-Ρεαλισμό-Πίστη-Δύναμη, προχωράμε μαζί για 'κεινο το κάτι που περιμένουμε να 'ρθει! Τη θλίψη κάναμε χαρά και τα δάκρυα λουλούδι και με νότες τα συναισθήματα, δημιουργήσαμε το κλειδί για ν'ανοίξουμε την πόρτα και τα παράθυρα της ψυχής και να γευτούμε τη μυρωδιά των λουλουδιών της δικής μας αγαπημένης εποχής γιατί όταν παλέυεις γίνεσαι εσύ ο ήρωας της δικής σου ζωής!..[Α] 

(Σταγόνες βροχής-Αφροδίτη Ν.Μαργαρίτη)

N'ανησυχήσεις μόνο αν εσύ...


2014 ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ - VIDEO ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΜΑΣ!


Ένα ξεκίνημα, πολλές δημιουργίες. Ένα φωτογραφικό video με ότι καλύτερο...όλες τις παρουσιάσεις συνοδευόμενο από ένα μεγάλο ευχαριστώ από την [Κ]αρδι[Α] μας!

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Κωστής Παλαμάς - Ο γκρεμιστής

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο κτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,
και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω την ασκήμια.
Είμ' ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει
Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,
και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,
και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

Δ. Λιαντίνης - "Γκέμμα" Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις

Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή.

Γιατί ο ορισμός αυτός είναι τορπίλλι που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι... Ο Γιωργής τ’ Αποδέλοιπο, που λέει ο Μυριβήλης.

Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις.

Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω, κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς νά 'σαι αναστενάρης;»

Ο έρωτας είναι γνώση.

Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου.

Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου.

Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος… Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. …

Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.

Στο άλογό μου...Νίκος Καββαδίας

Το να γράψει κανείς σ' έναν άνθρωπο, είναι ίσως εύκολο στους πολλούς. Το να γράψει σ' ένα ζώο, είναι αφάνταστα δύσκολο. Για τούτο φοβάμαι. Δε θα τα καταφέρω.
Τα χέρια μου έχουνε σκληρύνει από τα λουριά σου,

κι η ψυχή μου από άλλη αιτία. Όμως πρέπει. Αισθάνομαι την ανάγκη. Γι' αυτό θα σου γράψω.

Στην αρχή δεν με ήθελες. Καταλάβαινες σε μένα τον άπραγο με το αδύνατο χέρι. Είχες δίκιο. Ίσως για πρώτη φορά έβλεπα άλογο από τόσο κοντά. Τ' άλογα που είχα δει στη ζωή μου ήτανε στα τσίρκα, που τα δουλεύανε κοζάκοι, και στις κούρσες, που τα παίζαν οι άνθρωποι. Αυτό με είχε πειράξει. Δεν είστε προορισμένα για τόσο χαμηλές πράξεις. Ας είναι... Αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία, καθώς λέει ο Κίπλινγκ, αυτός που τόσο σας είχε αγαπήσει και ιστορήσει.

Το ξέρω πόσο σε κούρασα. Στραβά φορτωμένο ακολούθησες υποταχτικά στις πορείες της νύχτας. Γρήγορα γίναμε φίλοι. Με συνήθισες. Έπαψα πια να σε χάνω μέσα στ' άλλα τα ζώα της Μονάδας μας. Έπαψα να μη σε γνωρίζω.

Αν αρχίσω τα «θυμάσαι» δε θα τελειώσω ποτέ. Λατρεύω τη συντομία! Θα σου θυμίσω μονάχα τρεις νύχτες μας. (Απορώ με τον εαυτό μου απόψε. Τόσο στοργικά δε μίλησα ποτέ σε κανένα).

Θυμάσαι τη νύχτα με τη βροχή; Ανελέητα κι οι δυο μουσκεμένοι, προχωρούσαμε μέσα στη νύχτα. Μόνοι. Σε οδηγούσα ή με οδηγούσες; Κάρφωνα τα νυσταγμένα μου μάτια στο νυχτερινό παραπέτασμα, όπως δεν τα κάρφωσα τότε που αναζητούσα φανάρια στη Βόρειο θάλασσα. Η όσφρησή σου μας έσωσε. Ένας στάβλος μάς έγινε άσυλο. Παραμερίσαμε το σανό κι ανάψαμε μεγάλη φωτιά. Λέω, ανάψαμε. Εσύ μου 'δινες θάρρος. Ξαπλωμένος σ' άκουα να μασάς. Κατόπι σου μίλησα. Ποτέ δε συμφώνησα με τους ανθρώπους όπως τότε με σένα. Κοιμηθήκαμε συζητώντας. Εγώ ξαπλωμένος στο χόρτο. Εσύ όρθιο. Πόσοι άνθρωποι δεν κοιμούνται όρθιοι περπατώντας δίχως να 'χουν τη δική σου νόηση; Ας είναι...

Η δεύτερη νύχτα: Τότε που μπήκαμε μ' άλλους πολλούς μες στη μάχη. Μπορούσε κοντά από 'κεί να κουβαλήσουμε τραυματίες. Ακούσαμε μαζί τον θόρυβο του πολέμου και τον συνηθίσαμε. Πήραμε το παλικάρι με το πληγωμένο πόδι και φύγαμε. Ποτέ μου δε σε είδα πιο προσεχτικό και τόσο αλαφροπάτητο. Είχες ξεχάσει κείνο το νευρικό σου συνήθειο να πηδάς σηκώνοντας το σαμάρι. Τα 'χες όλα νιώσει ίσως πριν από μένα.

Και τώρα, η νύχτα στο βουνό με τη λάσπη: βαρυφορτωμένοι, κατάκοποι προχωρούσαμε. Είν' αφάνταστη η λύπη κι η κακομοιριά που δοκιμάζεις σαν αισθάνεσαι να 'σαι και να βλέπεις ανθρώπους και ζώα και τα πάντα μες στη λάσπη.

Άλογα και μουλάρια πεσμένα μάς κόψανε το δρόμο. Εμείς προχωρούσαμε. Άξαφνα έπεσες. Πέσαμε θέλω να πω. Με τα δυο σου πόδια σπασμένα, με το κεφάλι χωμένο στις λάσπες. Θυμάσαι πόσο προσπάθησα. Δεν το κατόρθωσα. Πρέπει να νιώσεις καλά πως δε φταίω. Ποτέ δεν προσπάθησα τόσο. Έμεινα δίπλα σου ολόκληρη νύχτα. Πιο πέρα από μας ένας Ιταλός σκοτωμένος. Πάνω μας η Μεγάλη Άρκτος, το Βόρειο Στέμμα, ο Αστερισμός του Ωρίωνα ψιχάλιζαν φως.

Δεν είδα ποτέ πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι. Γύρισα πάντα τα μάτια μου από το θάνατο. Μα φαντάζομαι...

Παύω. Φοβάμαι μήπως πω λόγο μεγάλο.

Φυλάω ακόμη το ξυστρί και τη βούρτσα σου. Κι όταν κάποτε κι αυτά θα τα παραδώσω, θα σε φυλάξω στη μνήμη μου.

Οι κάλοι των χεριών μου από τα λουριά σου μου είναι τόσο αγαπητοί, όσο εκείνοι που κάποτε απόχτησα στις θαλασσινές μου πορείες. Θα σου ξαναγράψω!...

Το να έχεις δυνατή μνήμη είναι...


Πάλι βρέχει...


Οι 7 Εαυτοί, από τον Χαλίλ Γκιμπράν

Ένα σύντομο αλλά υπέροχο κείμενο του Χαλίλ Γκιμπράν...Χωρίς σχόλια...

Στη σιωπηλότερη ώρα της νύχτας, καθώς έγερνα μισοκοιμάμενος,
οι εφτά εαυτοί μου κάθησαν αντάμα και, ψιθυρίζοντας, έτσι κουβέντιαζαν:

Πρώτος Εαυτός:

Εδώ, σ’ αυτό τον τρελό μέσα, κατοίκησα όλα μου ετούτα τα χρόνια, χωρίς άλλο να κάνω παρά ν’ ανανεώνω τον πόνο του, τη μέρα, και να ξαναπλάθω τη θλίψη του, τη νύχτα.
Δεν αντέχω πια τη μοίρα μου κι επαναστατώ, από ‘δω και πέρα.

Δεύτερος Εαυτός:

Η δική σου μοίρα είναι καλύτερη από τη δική μου, αδερφέ, γιατί δικό μου γραφτό: να ‘μαι ο χαρωπός εαυτός του τρελού τούτου.
Γελώ με το γέλιο του και τραγουδώ, τις ώρες της χαράς του και με τρισφτερωμένα πόδια χορεύω τις λαμπερόσπιθες σκέψεις του.
Εγώ θα ‘πρεπε να επαναστατήσω ενάντια στην υποσταμένη μου ύπαρξη.

Τρίτος Εαυτός:

Και τι ν’ ακούσετε από μένα, τον ερωτοκένταυρο εαυτό του, το πυραχτώδικο
έμβλημα των άγριων παθών και των φανταστικών επιθυμιών;
Εγώ είμαι: ο ερωτοπλάνταχτος εαυτός του – που θα ‘πρεπε να σηκώσω παντιέρα ενάντια στον τρελόν ετούτο.

Τέταρτος Εαυτός:

Εγώ, ανάμεσα σε όλους εσάς, είμαι ο πιο δυστυχισμένος, γιατί δε μου έλαχε παρά το απεχθές μίσος κι η ξεθεμελιώστρα αποστροφή.
Εγώ θα ‘πρεπε, ο όμοιος με καταιγίδα εαυτός – ο γεννημένος στις μαυροσπηλιές της Κόλασης,
να ‘μαι ο πρώτος διαμαρτυρόμενος, για να υπηρετήσει τον τρελόν ετούτο.

Πέμπτος Εαυτός:

Όχι, εγώ θα ‘πρεπε, ο διανοούμενος εαυτός, ο εαυτός της κάθε φαντασίωσης, ο εαυτός της κάθε πείνας και δίψας, ο καταδικασμένος στην, χωρίς αναπαμό, περιπλάνηση, στο κυνηγητό άγνωρων πραγμάτων – κι αδημιούργητων πραγμάτων ακόμα’ εγώ θά ‘πρεπε κι όχι εσεις, να επαναστατήσω.
Έκτος Εαυτός:

Κι εγώ, ο δουλευτάρης εαυτός, ο αξιοδάκρυτος εαυτός του μόχθου που, με υπομονής χέρια και πολύπαθα μάτια, πλάθω τις μέρες σε εικόνες και δίνω στα ασχηματοποίητα στοιχεία καινούργιες κι αιώνιες μορφές – εγώ θα ‘πρεπε, ο απομοναχιασμένος, να ‘μαι ο επαναστάτης ενάντια στον πολυπράγμονα τρελόν ετούτο.

Έβδομος Εαυτός:

Πόσο παράξενο, να θέτε εσείς όλοι να επαναστατήσετε ενάντια στον άνθρωπο αυτόν, γιατί καθένας σας κι όλοι έχετε να εκπληρώσετε προδιαγραμμένο ρόλο. Αχ! και να μπορούσα να ‘μουν ένας σαν εσάς, ένας εαυτός με προκαθορισμένη κλήρα! Μα εγώ δεν έχω καμιά. Είμαι ο εαυτός που τίποτα δεν κάνει, κείνος που κάθεται στο αλάλητο, στο πουθενά και στο ουδέποτε, ενόσω εσείς είσαστε απασχολημένοι με την αναδημιουργία της ζωής.
Εσείς είσαστε ή εγώ, γείτονες, που θα ‘πρεπε να επαναστατήσω;

Όταν ο έβδομος εαυτός μίλησε έτσι, οι άλλοι έξη εαυτοί τον κοίταξαν με οίκτο μα, χωρίς να πουν τίποτα πια – και καθώς η νύχτα πύκνωνε – ο ένας μετά τον άλλο τράβηξαν για ύπνο τυλιγμένοι μέσα σε μια χαρούμενη εγκαρτέρηση.

Μα ο έβδομος εαυτός απόμεινε γρηγορώντας’ σ’ ενατενισμό του τίποτα που βρίσκεται πίσω από τα πράγματα, Ολα.

Γκιμπράν Χαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) ποιητής, φιλόσοφος και καλλιτέχνης

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Δεν είναι η βροχή είναι...


Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

"...τις ουλές της ψυχής μου ν'αγαπήσεις.." Επίκουρος


O Maximum fm 93.6 και ο Δημητρης Κολιός παρουσιάζει τα ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΨΥΧΗΣ (συνεντευξη)

Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι έρωτες, μωρό μου!", Ντίνος Χριστιανόπουλος

«Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;»

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

"To λουλούδι της Αγάπης είναι ο ήλιος" Αφροδίτη Ν.Μαργαρίτη

Κι αν ταξίδι έφυγες στον ουρανό
εκεί στη γειτονιά των αγγέλων,
τ'άστρα θα κοιτάζω για να σε δω 
και θα χαμογελώ...

'Ετσι μ'έμαθες!

Να είμαι πάντα με το χαμόγελο να μη σκύβω,να μη γονατίζω
κι οτι συμβαίνει στη ζωή με θάρρος να τ'αντιμετωπίζω!

Κι ας περνούν σαν κινηματογραφική ταινία μπρος μου οι εικόνες
που άλλοτε θυμίζουν καλοκαίρια κι άλλοτε χειμώνες.Τις στιγμές μας όλες στην καρδιά μου έχω κρατήσει και το πρόσωπο σου ένας ήλιος να είναι εκεί να μου θυμίζει:πως είσαι πάντα κοντά μου κι ας συναντιόμαστε πλέον στα όνειρά μου...

Κι αν ετούτη τη στιγμή τα δάκρυα τρέχουν σαν της βροχής τις στάλες είναι γιατί θα 'θελα να σου κάνω μια αγκαλιά απο εκείνες τις μεγάλες!!!!

      Είπε το Μελισσάκι κι ένα γλυκό αεράκι σαν άγγιγμα του χάιδεψε το πρόσωπο...
και κάποιος του κράτησε το χέρι λέγοντας του: οτι η ψυχή δεν έχει ημερομηνία λήξης,έχει μόνο φτερά για να κάνει ταξίδια μακρινά,να πετά κι απο εκεί ψηλά να προστατέυει οτι έχει μέσα στην καρδιά...

Το Μελισσάκι δάκρυσε κι Αυτός ο κάποιος τ'αγκάλιασε και του 'δειξε τον ήλιο...

και τότε σχηματίστηκε ένα υπέροχο χαμόγελο
κι η καρδιά με τα μάτια τραγούδησε μελωδικά σε κάθε της χτύπο, τον ήλιο της Αγάπης το λουλούδι!..[Α]

("Το λουλούδι της Αγάπης είναι ο ήλιος" Αφροδίτη Ν.Μαργαρίτη 26-11-2014)

Τ.Λειβαδίτης


Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

"...δεν κάνουν θόρυβο αλλά πονάνε περισσότερο"


Νίκος Καζαντζάκης, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ

Μιά μέρα, είπε, οι τσουκνίδες ρώτησαν την τριανταφυλλιά: «Κυρα-τριανταφυλλιά, δε μας μαθαίνεις κι εμάς το μυστικό; Πως φτιάχνεις το τριαντάφυλλο;» Κι η τριανταφυλλιά αποκρίθηκε: «Πολύ απλό ’ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες· αλάκερο το χειμώνα δουλεύω με υπομονή, μ’ εμπιστοσύνη, με αγάπη το χώμα, κι ένα μονάχα έχω στο νού μου, το τριαντάφυλλο. Με δέρνουν οι βροχές, με συρομαδούν οι ανέμοι, με πλακώνουν τα χιόνια, μα εγώ μονάχα ένα έχω στο νού μου, το τριαντάφυλλο. Αυτό ’ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες.»

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Συμβαίνουν και αυτά...μόνο που πονάνε πολύ!..[Α]


...μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν...

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:
-"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;"
-"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" απάντησε ο ένας.
-"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;"
ξαναρωτά ο σοφός.
-"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος"
είπε ένας άλλος μαθητής Και ο δάσκαλος

RainAndWind

Ω,ναι!Πολλά ομορφαίνουν τη ζωή μου.
Το χαμόγελο αυτών που αγαπώ.
Μία αγκαλιά όταν πέφτω,η τρυφερότητα.
Οι καλοκαιρινές καταιγίδες.
Η μουσική όταν μπαίνεις μέσα της.
Καφές και τσιγάρο.
Τα ανεξερεύνητα μονοπάτια,τα πέτρινα γεφύρια με τα βρύα και οι μικροί καταρράκτες που ανακαλύπτω όταν φεύγω από την πόλη.
Η ποίηση.Τα παλιατζίδικα με το άρωμα της φθοράς του χρόνου.
Τα σπάνια πετρώματα.Η άμμος.
Οι αγώνες για δικαιώματα με αυτούς που ακόμη δεν τα έχουν.
Η γκρίζα αγριεμένη θάλασσα το χειμώνα.
Οι σύντροφοί μας,τα ζώα.
Η παράδοξη λογική των μικρών παιδιών,η σουρεαλιστική τους πραγματικότητα πριν αλλάξει σε σύμβαση.
Τα έργα ζωγράφων που θαυμάζω.
Η αναζήτηση να βρεις την αλήθεια σου.
Η γνώση,η γνώση,η γνώση.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *