Το Βιβλίο μας...

 photo MonopatiaPsixisexofyllo_zps89709de9.png

Τα ποιητικά μας ταξίδια...

...η πνοή μας









 photo 7_zps2cbf94f1.png

ποιητικές διαδρομές...





 photo 5_zps08d71f1a.png



















 photo 9_zps4b675e8e.png

απο [Κ]αρδι[Α]ς...








 photo 11_zps8d533774.png





Βιντεάκι...

YouTube Λογοποιήματα

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Πόση αλήθεια αντέχουμε στη ζωή μας??????????

Είχε χρόνο και γι’ αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία.
Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα ταπεινό κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο του στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δεί μέσα στο σκοτάδι…
Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο μ’ ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε:
Το μαγαζί της αλήθειας
Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος. Σκέφτηκε, ότι αν και διέθετε ανεπτυγμένη φαντασία, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τί μπορεί να πουλούσαν.
Μπήκε.
Πλησίασε την κοπέλα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και τη ρώτησε:
“Συγνώμη. Αυτό είναι το μαγαζί της αλήθειας;”
“Μάλιστα κύριε. Τί λογής αλήθεια θέλετε; Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική, αλήθεια στατιστική, πλήρη αλήθεια;”
Ώστε, λοιπόν, πουλούσαν αλήθεια. Ποτέ δεν είχε φανταστεί οτι ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο. Να πηγαίνεις σ’ ένα μέρος και να παίρνεις την αλήθεια, ήταν υπέροχο.
 “Θέλω πλήρη αλήθεια” αποκρίθηκε ο άνθρωπος χωρίς ταλάντευση.

“Είμαι τόσο απαυδισμένος από τα ψέματα

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Τι σου είναι η Αγάπη τελικά... 'Ενα εξαιρετικό απόσταγμα σκέψεων απο την αγαπημένη Α.Παπαδάκη




-Ο υποταγμένος παύει να είναι ελεύθερος, ακόμα και αν είναι υποταγμένος στο Θεό. Υπάρχουν πολλοί που αγαπούν τις ιδέες. Τις ιδέες θεωρητικά. Όχι τον άνθρωπο. Το κακό είναι ότι νομίζουν πως αγαπούν τον άνθρωπο.

-Αν όλα ήταν απαντημένα,όλα προβλέψιμα, όλα εξηγημένα τι γούστο θα 'χε η πορεία της ζωής. Ακόμα και ο Θεός θα έπληττε, αν έπαιζε μαζί μας με ανοιχτά χαρτιά.

-Μην παραδίνεις την καρδούλα σου ούτε στους νεκρούς, ούτε στους ζωντανούς. Να μάθεις να ζεις μονάχη σου. Για πάρτη σου.

-Ο στερημένος δεν έχει μπέσα. Ακόμα και αν έχει, το μυαλό του είναι πως να τα φέρει βόλτα. Ενώ ο χορτασμένος διαθέτει την πολυτέλεια να σκεφτεί. Να φκιάσει όραμα.

-Αν άκουγαν καμιά φορά οι γονείς τα παιδιά τους, ίσως ο κόσμος να ήτο καλύτερος.

-Οι μαχαιριές στις παιδικές ψυχές δεν γυαίνουν ποτέ.

-Καλό; Όπως συμφέρει τον καθένα το φορμάρει το καλό. Στα μέτρα του ο καθένας κόβει την κουστουμιά.

-Η αγάπη με το πρέπει ενώνεται, αλλά δεν κολλάει.

-Μόνο ένας πονεμένος, μπορεί να νιώσει έναν άλλο πονεμένο. Έναν οδοιπόρο της ζωής. Οι άλλοι οι αραχτοί, χάζι μας κάνουν σαν να είμαστε σινεμάς.

-Όταν δείχνεις το σωστό με το δάχτυλο τεντωμένο, γίνεται σφαίρα και τρυπάει την ψυχή. Το σωστό ξεγυμνωμένο έχει αγκάθια.

-Μόνο ο θάνατος σε πάει ως το τέρμα. Όλα τ’ άλλα ξεχνιούνται όσο και αν πονάν φεύγουν…

-Μόνη. Χωρίς να γίνονται παζάρια και συναλλαγές στη ράχη μου. Είμαι αποφασισμένη να δώσω τη βουτιά. Στα βαθιά. Στα θολά. Δε με πειράζει που δεν έχω σωσίβια. Δε με πήγε κανείς περίπατο στη ζωή να μου δείξει τα όμορφα τοπία της. Δεν έμαθα να ζω.

-Έτσι γίνεται πάντα. Περνά η μπόρα, η γη στεγνώνει κι αλίμονο σ’ αυτούς που το νερό κάνει λακκούβα στην ψυχή τους και λιμνάζει.

-«Οι άνθρωποι αλλάζουν. Βλέπεις μετά από χρόνια κάποιον και δεν τον αναγνωρίζεις» Ναι. Αλλάζουν οι άνθρωποι. Το παιδί όμως που κουβαλάνε μέσα τους δεν αλλάζει ποτέ. Μένει κρυμμένο σε μια γωνιά της ψυχής και κάνει κουμάντο.

-Το περίσσεμα της ψυχής όταν δεν το καταβροχθίζει λαίμαργα ο εγωισμός , μοιράζεται στους άλλους. Και μπορεί βέβαια να γίνεται επώδυνο κάποιες φορές, αλλά μπορεί να χρησιμέψει και ως σωσίβιο . Ως πηγή αντοχής και καρτερίας δηλαδή.

-Κι έκλαψε πολύ ώρα. Ήταν για όλα. Έτσι όπως γίνεται σε αυτές της περιπτώσεις . Είναι να μην βρει χαραμάδα το παράπονο της ψυχής. Και το περίεργο είναι πως μπορεί να κάνει στάση και να ψηλαφίζει γεγονότα που δεν είναι τόσο σημαντικά. Μπορεί να κλάψεις περισσότερο για το σημάδι μιας γρατσουνιάς, παρά για τη χαρακιά μιας ακόμα βαθιά επουλωμένης (επουλωμένη;) πληγής.

-Με το μικρό του δαχτυλάκι ένα παιδί ρίχνει τις αμπάρες ακόμα και στις πιο θωρακισμένες ψυχές.

-Είναι γνωστό ό,τι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν νοιάζονται και τόσο για τους άλλους. Ούτε οι πολύ δυστυχισμένοι νοιάζονται. Αυτοί που απλώνουν το χέρι , είναι εκείνοι που το παλεύουν. Εκείνοι αναζητούν συνοδοιπόρους στην ανηφόρα, συνταξιδιώτες στ' όνειρο, συγκατοίκους.


Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

"..ίσως για να μη ναυαγήσουμε μια ώρα αρχύτερα εμείς οι ίδιοι.." Μ.Αναγνωστάκης


Μόνο γι'αυτούς!! Εγγονόπουλος


Η ζωή είναι γεμάτη ειρωνεία...


Τρίτη 26 Μαΐου 2015

H ευτυχία είναι...


Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Mη ρωτάς τι φταίει...


Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

"..ή θα διαλέξεις τη σιωπή σου.. ή θα αντιδράσεις.."


Ζω για εκείνους.

Ζω για τους ανθρώπους τους γεμάτους. Εκείνους που γέμισαν με κενά, πληγές και φρίκες. Ζω για εκείνους που έλιωσαν την άσφαλτο, με την κομμένη ανάσα στην πλατεία, πισθάγκωνα δεμένους. Για όσους κράτησαν όποιο χέρι βρήκαν δίπλα τους, χωρίς να βλέπουν, χωρίς καν να μπορούν να αναπνεύσουν.
Ζω για εκείνους που σηκώνουν στις πλάτες τους την τρέλα του κόσμου και τη μοναξιά του. Που σκούπισαν το σάλιο ενός τρελού απ’ τα χείλη. Ζω για τους ανθρώπους που φρίκαραν, που τρόμαξαν, που χάθηκαν και μπήκαν σε αυτοκίνητα αγνώστων. Ζω για εκείνους που λιώνουν το μέταλλο και δίνουν σχήμα σε γυαλιά και ξύλα, γιατί… δεν μπόρεσαν να κάνουν αλλιώς. Για εκείνους που βράζει το κεφάλι τους κι έχουν στα δάκτυλα μια μόνιμη φαγούρα και κίνηση. Ζω για εκείνους που έκλαψαν μετά. Για όσους την κατάλληλη στιγμή είχαν τα μάτια να δουν τη γύμνια, να κλείσουν πίσω τους την πόρτα, μα να γυρίσουν μετά από μια ανάσα. Για εκείνους που πόνεσαν μαζί με ψυχές μοναχικές, καιόμενες σε ένα κλειστό μα ευγενικό σπιτάκι, στην εξοχή ενός νησιού. Για όσους γοητεύονται απ’ τα τέρατα εντός κρανίου. Για όσους συμπάσχουν γιατί γνωρίζουν πόσο κοντά μας είναι οι ασώματες φωνές
Ζω για τους ανθρώπους που εξαφανίστηκαν έναν Σεπτέμβρη και ήρθαν κλαίγοντας ξανά, βιβλία πλέον ανοικτά και διάτρητα. Ένα καλοκαίρι, στα σκαλιά του μουσείου. Για εκείνους που έζησαν με τον θάνατο παραμάσχαλα. Για εκείνους που δεν άντεξαν και έφυγαν μακριά του. Για όσους τρόμαξαν, για όσους τόλμησαν, για όσους δείλιασαν. Για εκείνους ζω που βάζουν τα κομμάτια στο repeat. Ζω για εκείνους που έλιωσαν με αλκοόλ κι εκείνους που έφυγαν νύχτα για ένα βουνό. Για όλους εκείνους που πάρκαραν σε μια ανατολή, με μια κοπέλα, ή χωρίς, στο πλάι τους. Με τη σιωπή, τη μουσική κι ένα τσιγάρο στα δάκτυλα. Για αυτούς που έσβησαν τα φώτα στο αυτοκίνητο και κύλησαν σε δρόμο δασικό μια νύχτα με πανσέληνο. Τρέλα εφηβική.
Ζω για τους ανθρώπους που δημιουργούν, για αυτούς που καταστρέφουν γιατί βαριούνται εύκολα και αναζητούν μια καινούρια έκσταση βδομάδα με τη βδομάδα. Για όσους τους λείπουν τα ταξίδια, για όσους ονειρεύονται, για όσους ταξιδεύουν. Για εκείνους που δεν καμάρωσαν, που δεν τάισαν δημοσίως την αυταρέσκειά τους, μα έσκασαν ένα χαμόγελο ολόδικό τους στο πεζοδρόμιο της επιστροφής. Για όσους άφησαν ζωή για μια άλλη καινούρια. Για όσους τους έλειψε ο ωκεανός που δεν είδαν ποτέ τους και το έβαλαν πείσμα. Για τις παρέες που βρίσκουν την άκρη τους. Για τις παρέες που τσακώνονται με τις ώρες γιατί παθιάζονται ρε φίλε. Γιατί γουστάρουν και δίνονται σε ό,τι πιστεύουν.
Ζω για τους ανθρώπους που το πάλεψαν πριν και μετά εμού. Που το παλεύουν με αισιοδοξία και με αδιέξοδα βρώμικα τσιγάρα. Που δεν απέστρεψαν το βλέμμα από το περιθώριο. Για εκείνους που φορτώθηκαν φαΐ για τους φρουρούς της νύχτας. Που σκέπασαν ανθρώπους. Ζω για εκείνους που κουβάλησαν τις κουβέρτες με μεράκι. Που μαγείρεψαν σε πλατείες. Που έσπασαν πλατείες γιατί πνίγονται μωρέ.
Ζω για εκείνους που κλαίνε με χαζές ταινίες και καψουροτράγουδα. Για εκείνους που το λέει η καρδούλα τους. Για όσους γατζώνονται στους μύθους τους κι ας μοιάζουν ξένοι. Ζω και για κείνους που ξόδεψαν την ελπίδα τους σε πέντε νούμερα και σαν τα έπιασαν, τα στείλανε όλα στην εμπόλεμη ζώνη που άφησαν πίσω τους. Στην οικογένεια που ακόμη ζει.
Ζω για εκείνους που δάκρυσαν στα μάτια ενός σκυλιού. Για όσους πήραν αγκαλιά μια βρώμα και της χάρισαν τη ζωή τους.
Ζω και για εκείνους τους καταθλιπτικούς χωρίς αιτία. Όσους τα έχουν όλα κι όλο χτυπάνε σε αδιέξοδα. Και ξανά απ’ την αρχή και ξανά φαύλοι κύκλοι. Καινούριοι πάντα, μέχρι να βρεθεί μια άκρη ή μέχρι να ολοκληρώσουν την περασιά τους από δω. Για όσους κλείστηκαν σε ένα ταβάνι και τέσσερις τοίχους, καθώς εκεί την βρήκανε μωρέ την ευτυχία. Εσύ τι ζόρι τραβάς; Ζω και για εκείνους που ανακάτεψαν τη μοναξιά τους σε μια κατσαρόλα φασολάκια γιατί δεν άντεξαν να ανοίξουν το στόμα και τα αυτιά. Γιατί δεν ήξεραν πως να χαϊδέψουν μα ήξεραν καλά να σε κρατήσουν όρθιο. Να σε ταΐσουν, να σε ντύσουν, να κλείνουν πάντα το παράθυρο το βράδυ κι ας μην είχε χώρο η παλάμη για ένα χάδι.
Ζω για όσους τραγουδούν στα υπόγεια χωρίς λόγο. Για όσους ξοδεύτηκαν για ένα όνειρο. Για όσους έμαθαν στον δρόμο. Για όσους γρατζούνισαν σε μια κιθάρα την ψυχή τους. Κι ας ήταν άμαθη, ψυχή τε και κιθάρα. Κι ας φάλτσαρε ακόμη το συναίσθημα. Για εκείνους ζω που κοιμηθήκαν σε πεζούλια και σκαλιά. Που τσαλακώθηκαν, γδυθήκανε. Μονάχα γυμνά τα ζουν ετούτοι τα ανθρώπινα αισθήματα.
Ζω για τους ανθρώπους. Ζω για σένα και για μένα…
Ιάσονας Κάντας/ Πηγή enfo.gr

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Aγαπώντας το "εγώ" σου δε θα μπορέσεις ΠΟΤΕ να νιώσεις το ΕΜΕΙΣ!!


Aργύρης Xιόνης – το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες

"Το ταπεινό χορτάρι που φυτρώνει
Ανάμεσα στις πλάκες των πεζοδρομίων μας
Δεν είναι διόλου ταπεινό
Είναι το δάσος που επιστρέφει
Είναι η ζούγκλα που ποτέ δεν παραιτήθηκε
Από αυτό που της ανήκει
Και που της πήραμε με τόσο δόλο.."

Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

Με τα μάτια ενός παιδιού- Αφροδίτη Ν.Μαργαρίτη απο την ποιητική συλλογή Στων αφρών.. τη δύση

Οι ποιητές είναι άνθρωποι,
που μπορούν ακόμα να βλέπουν τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού,
γιατί τα παιδικά μάτια είναι αθώα τα αισθήματα αγνά
 και η ψυχή γεμάτη όνειρα στολισμένη με τα πιο υπέροχα χρώματα της φύσης,
 
σκιαγραφεί ένα και μόνο πράγμα την αγάπη για τη ΖΩΗ!
 
'Ενα εφόδιο που καταρρίπτει κάθε εμπόδιο.
Ο πόνος μπορεί να παραμονέυει,
το βέβαιο είναι πως αν έρθει θα διδάξει.. 
κι αν τη θλίψη στο πρόσωπο χαράξει,
η δύναμη που κρύβει η ελπίδα
 γίνετε ηλιαχτίδα φωτός και τα σπασμένα φτερά πετούν και πάλι! 
Σαν το ουράνιο τόξο που μετά τη βροχή,
ως πανέμορφο τοπίο ξεπροβάλλει..
Μα η ουσία της ζωής εκεί βρίσκεται,
στις εναλλαγές χρωμάτων και στα αισθησιακά αρώματα 
που εκπέμπει η φύση και που μόνο
 μια παιδική ψυχή μπορεί να τ'αντικρύσει!!!!!
 
(Απο την ποιητική συλλογή Στων αφρών... τη δύση δημιουργός Αφροδίτη Ν.Μαργαρίτη εκδόσεις Θρακικός οιωνός)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

                
                                      
                                                                                                                                                                                                                            

                                          
                                                                                                                             
                                               
                                              
                                                  
                                                
                                              
                                       
                                                   
                                                    
                                              
                                        
                                                  
                                      
                                    
                                     
                       

13 Λόγοι για να ζεις

Αποτέλεσμα εικόνας για ΨΥΧΗ1. «Σε αγαπώ, όχι για αυτό που είσαι… αλλά για αυτό που είμαι εγώ, όταν είμαι κοντά σου».
2. Δεν αξίζει να κλαις για κανέναν. Όσοι αξίζουν τα δάκρυα σου, δεν θα σε κάνουν ποτέ να κλάψεις.
3. Επειδή πιστεύεις ότι κάποιος δεν σε αγαπάει όσο εσύ θα ήθελες, δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά με όλη την καρδιά του.
4. Αληθινός φίλος είναι αυτός που σου κρατάει το χέρι… και ταυτόχρονα αγγίζει την καρδιά σου.
5. Ο χειρότερος τρόπος ν΄αγαπάς κάποιον, είναι να κάθεσαι δίπλα του, αλλά αυτός να μην είναι πραγματικά εκεί.
6. Μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς, ακόμη και αν είσαι δυστυχισμένος… κάποιος ίσως ερωτευθεί το χαμόγελο σου.
7. Μπορεί απλά να είσαι ένα άτομο σε όλο τον κόσμο… αλλά για κάποιο άτομο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος.
8. Μην ξοδεύεις τον χρόνο σου για κάποιον, που δεν νοιάζεται να τον ξοδέψει μαζί σου.
9. Ίσως ο θεός, θέλει να γνωρίσεις πολλούς λάθος ανθρώπους, μέχρι να γνωρίσεις τον σωστό, έτσι όταν συμβεί αυτό θα είσαι πραγματικά ευγνώμων.
10. Μην κλάψεις γιατί ήρθε το τέλος σε μία σχέση… χαμογέλα για όλα αυτά που περάσατε μαζί.
11. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν, πρέπει να συνεχίζεις να έχεις εμπιστοσύνη… απλά να είσαι πιο προσεκτικός.
12. Γίνε καλύτερος άνθρωπος μέρα με την μέρα… όταν γνωρίσεις αυτόν που ψάχνεις, θα είσαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι.
13. Μην ανυπομονείς, τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις…


Gabriel Garcia Marquez

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Kι ό,τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω ,δε στο 'πα ακόμα.


Μελισσάνθη

Αποτέλεσμα εικόνας για ΒΟΤΣΑΛΑ«Μα έτσι νέος και να σε τρώει η σκέψη, αντί να ζεις;
Έλα να σε μάθω εγώ να τραγουδείς
Θα σου δείξω την αλήθεια που ’ναι μες στα παραμύθια
Δες την, τώρα, παιχνιδίζει με το ψέμα στο νερό
Πες μου, αν τηνέ ξεχωρίζεις στων χρωμάτων το χορό.»

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

'Οποιο κι αν κόψω αποζητώντας σε φυτρώνει αμέσως άλλο.


Πανελλήνιες...τίποτα δεν τελειώνει!

Σήμερα ξεκίνησαν οι πανελλήνιες. Μία διαδικασία που έρχεται να δοκιμάσει γονείς και μαθητές. Ψυχοφθόρα γεμάτη άγχος, νεύρα και αγωνία. Λεπτές ισορροπίες πρέπει να κρατηθούν το διάστημα που ακολουθεί πρώτα από μας τους γονείς. Ας μην ξεχνάμε ότι περάσαμε  κι εμείς από την ίδια διαδικασία. Ας γυρίσουμε τη σκέψη μας πίσω κι ας θυμηθούμε πως στο ξύπνημα της ημέρας ξεροκαταπίναμε. Με ιδρωμένες παλάμες και το στυλό να παίζει νευρικά ανάμεσα στα δάχτυλα καθίσαμε στο θρανίο. Τον φόβο και την αγωνία στο άνοιγμα των θεμάτων. Την "πίεση" από τους γονείς μας για να κερδίσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Τα συναισθήματα που κυρίευαν την ψυχή και το μυαλό μας.Μεγαλώσαμε και γίναμε κι εμείς γονείς είτε πετύχαμε τότε είτε αποτύχαμε. Μια στιγμή ήταν!
Όση κατάθεση ψυχής και να κάναμε μέχρι τώρα, στις μέρες που ακολουθούν οφείλουμε να είμαστε ψύχραιμοι και γεμάτοι κατανόηση. Ο αγώνας που δίνουν τα παιδιά μας είναι σημαντικός αλλά δεν τελειώνει μ΄αυτήν την μάχη ο πόλεμος, το ξέρουμε αυτό. Η συνέχεια θα είναι δυσκολότερη κι εμείς με τη δύναμη της ψυχής μας και την εμπειρία μας θα σταθούμε ήρεμα δίπλα τους να εμψυχώνουμε τον αγώνα τους. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα , σημασία έχει ότι ρίχτηκαν στην μάχη και κέρδισαν ένα εφόδιο για την υπόλοιπη ζωή τους.Ας μην ξεχνάμε ότι η πίεση και η μετάδοση του δικού μας άγχους φέρνει αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκουμε.
Όσο για τους μαχητές-μαθητές, σίγουρα φίλοι μου η ζωή δεν τελειώνει με τη μάχη αυτή. Τολμώ να πω, πως ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα τώρα αρχίζει.  Δώστε ότι καλύτερο μπορείτε. Η μάχη είναι δική σας, πέστε στον αγώνα με οδηγό τη λογική σκέψη και όχι το θυμικό που αυτές τις μέρες φόρεσε τα γιορτινά του και σας γεμίζει άγχος και νευρικότητα. Ηρεμία, συγκρότηση και αυτοπεποίθηση. Οι ευκαιρίες πάντα θα εμφανίζονται στη ζωή αρκεί εσείς να χαμογελάτε στην κάθε μέρα που ξημερώνει.Εμείς ευχόμαστε να μπείτε δυναμικά στον αγώνα σας και να έχετε όλοι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μα κι αν δεν... στην επόμενη μάχη θα είστε ποιο δυνατοί! Μη το βάζετε κάτω..είμαστε από ράτσα αγωνιστών και στο τέλος πάντα βγαίνουμε νικητές!
Καλή δύναμη και καλή επιτυχία!

Κατερίνα Σικλαφίδου

Κυριακή 17 Μαΐου 2015

«100 η αλεπού, 101 το αλεπουδάκι» γίνεται; Διαβάστε την ιστορία και θα καταλάβετε..!!


Το γνωστό ρητό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Και αυτό όπως και όλες αυτές οι σταγόνες Λαϊκής Σοφίας στηρίζονται σε χρόνια παρατήρηση και εμπειρία    απλών ανθρώπων. Το να πεις ένα ψέμα είναι εύκολο, αυτός δε που το λέει πιστεύει ότι είναι εξυπνότερος από αυτόν που απευθύνεται. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν ό αποδέκτης του ψέματος είναι όντως εξυπνότερος από τον ψεύτη......................
Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε:

Σάββατο 16 Μαΐου 2015

'Οτι είμαστε είναι...


Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

Να μάθεις να φεύγεις...!!


AMOΡΓΟΣ Ν.ΓΚΑΤΣΟΣ


Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

"...με μονάχα τη δύναμη σου.." (Καζαντζάκης)


14 Μαΐου, η Αλεξανδρούπολη γιορτάζει τα Ελευθέριά της

14 Μαΐου, η Αλεξανδρούπολη γιορτάζει τα Ελευθέριά της
Σήμερα 14η Μαΐου και η Αλεξανδρούπολη γιορτάζει την απελευθέρωσή της και την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα.

Η πόλη γιορτάζει… Η μνήμη καλεί… Ας θυμηθούμε την Αλεξανδρούπολη του χθες, ας συνδημιουργήσουμε στην Αλεξανδρούπολη του σήμερα, κι ας γίνει καθαρή μας αξία ο άνθρωπος και η ελευθερία του...

Η 14η Μαΐου του 1920 μας υπενθυμίζει με τον καλύτερο τρόπο το απαράβατο δικαίωμα των λαών να δημιουργούν ελεύθερα την ιστορία τους και να επιλέγουν τον χαρακτήρα του πολιτισμού τους.

Μας υπενθυμίζει ακόμη, το απαράβατο δικαίωμά τους στην ειρήνη και στα αγαθά της.

Μετά το τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου στις 27 Νοεμβρίου 1919 υπογράφηκε η Συνθήκη του Νεϊγύ μεταξύ των νικητριών δυνάμεων και της Βουλγαρίας, σύμφωνα με την οποία, η Βουλγαρία υποχρεώθηκε μεταξύ άλλων, στην παραίτησή της από όλα τα κυριαρχικά της δικαιώματα επί της Δυτικής Θράκης και με την υποχρέωση να αναγνωρίσει εκ των προτέρων τις μεταγενέστερες αποφάσεις.

Το Δεδέ-Αγάτς (Αλεξανδρούπολη) θα κυβερνηθεί προσωρινά από Διασυμμαχική Διοίκηση. 
Καινούργιοι στρατοί κατοχής. "Πολύπαθος τόπος. σταυροδρόμι στρατιωτών, παλαίστρα αντρειωμένων και ασίγαστος η κατοχή του από τους Βορεινούς που ζητούν διέξοδο στην Άσπρη θάλασσα" σχολιάζει η συγγραφέας Σοφία Κλήμη.

Κυβερνητικός αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη Διασυμμαχική Διοίκηση είναι ο Χαρίσιος Βαμβακάς, έμπιστος συνεργάτης του Ελευθέριου Βενιζέλου. Κατορθώνει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να υψώσει το ελληνικό γόητρο και να ενσωματώσει την περιοχή στον ελληνικό διοικητικό οργανισμό, πριν ακόμα επιδικαστεί στην Ελλάδα.

Κάποτε όμως θα 'ρθει η 14η ΜΑΪΟΥ 1920. Η απελευθέρωση!
Η 9η Μεραρχία Σερρών, η οποία βρισκόταν στην κοιλάδα του Νέστου, με διοικητή τον Επαμεινώνδα Ζυμβρακάκη, θα καταλάβει τις διαβάσεις προς τη Βουλγαρία και θα συγκεντρωθεί στη Γκιουμουλτζίνα (Κομοτηνή). 

Μια νηοπομπή, από είκοσι δύο φορτηγά πλοία, αποβιβάζει τη Μεραρχία Ξάνθης, με διοικητή το στρατηγό Κωνσταντίνο Μαζαράκη-Αινιάν, στο Δεδέ-Αγάτς. Γίνεται η υποστολή της γαλλικής σημαίας και η έπαρση της ελληνικής. Ο αστυνομικός διευθυντής Κ. Δανιήλ παραδίδει την πόλη. 

Άνθρωποι αγκαλιασμένοι παρελαύνουν μπροστά από τα σπίτια. Και θα παρελαύνουν εσαεί στις 14 Μαΐου. Οι καμπάνες καταδέχονται να τραγουδήσουν παρέα με τις σφυρίχτρες των φουγάρων των πλοίων, ο Φάρος ξέχασε τους ναυτικούς κι έστρεψε το βλέμμα του στο στεριανό πανηγύρι…

Ελευθέρια Αλεξανδρούπολης

Η πόλη αποκτά το πρώτο της ελληνικό όνομα, Νεάπολη. Δεν θα προλάβει όμως να ακούσει σε αυτό, επειδή οι τοπικές αρχές αποφασίζουν να την ξαναβαφτίσουν. 

Την ονόμασαν Αλεξανδρούπολη προς τιμήν του βασιλιά Αλέξανδρου, ο οποίος πηγαίνοντας να απελευθερώσει την Αδριανούπολη, πέρασε από την πόλη.

Στις 10 Αυγούστου 1920 υπογράφηκε η Συνθήκη των Σεβρών, σύμφωνα με την οποία και μεταξύ άλλων, στην Ελλάδα παραχωρούνταν η Θράκη από την οποία η Βουλγαρία παραιτούνταν οριστικά από κάθε δικαίωμά της σε αυτή, καθώς και τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος. 

Μετά την εκδίωξη από την Μικρά Ασία του Ελληνικού στρατού από τον Τουρκικό, στις 24 Ιουλίου 1923 με την Συνθήκη της Λωζάνης έγινε αναπροσαρμογή της συνθήκης των Σεβρών, όπου τέθηκαν και επικυρώθηκαν τα σύγχρονα όρια μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και η Δυτική Θράκη παραχωρήθηκε οριστικά στην Ελλάδα, αλλά η Ανατολική Θράκη και τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία.

Κάντε κλικ στην εικόνα δεξιά για να δείτε την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της 29/7/1920 που ανακοινώνει την παραχώρηση της Δυτικής Θράκης στην Ελλάδα.

http://neaevrou.blogspot.gr/

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Πρέπει να πονέσεις και να πολεμήσεις...για να φτάσεις στην Ιθάκη σου!!


Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται!!

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται!!
Μην δίνεις τόσο εύκολα..
Δεν έχω θυμό μέσα μου..
Δεν έχω έχθρα για κανέναν..
Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη..
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς..
Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος..
Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου..
Άστην να κοιμηθεί... να γαληνέψει και να ξεχαστεί..
Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω..
Να ξεσπάσω... να κλάψω... να εκδικηθώ..
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω..
Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου..
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω..
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα..
Κι ας μην τα ξεχνώ..
Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο..
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα..
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά..
Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά..
Τόσα θέλω... μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ!!
Ή μήπως μπορώ ότι θέλω;
Σε θυμάμαι να μου λες..
πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ..
γιατί έτσι τον πανικοβάλλω!!
Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια!!
Τώρα πια..
ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου!!
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια!!
Χάθηκε η ομίχλη... διαλύθηκαν τα σύννεφα..
κι η ομορφιά και η ασχήμια..
μας κοιτούν κατάματα!!
Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται!!


William Shakespeare

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

...Μην απελπίζεσαι. (Σεφέρης)


Όλοι μας χρωστάμε κάπου ένα σ΄ αγαπώ και μία συγνώμη! Κατερίνα Σικλαφίδου

Κάνοντας μια βόλτα όπως όλοι μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση που έλεγε: «Όλοι μας χρωστάμε κάπου ένα σ΄ αγαπώ και μία συγνώμη»
Με μια πρώτη ματιά συμφώνησα αμέσως. Τι να πεις για το σ ΄αγαπώ…μια φράση που θα έπρεπε να λέγεται κάθε λεπτό σ΄ όλους εκείνους που στέκονται πλάι μας. Μα και για τη συγνώμη τι να πεις; Οι άνθρωποι μέσα στον αγώνα της καθημερινότητας , στο άγχος, στην πίεση , στον εκνευρισμό κάνουν σαφέστατα λάθη. Τι πιο όμορφο λοιπόν από το να τα αναγνωρίζουν και από καρδιάς να ζητούν συγνώμη.
Κράτησα την κοινοποίηση αρκετά λεπτά μπρος στα μάτια μου. Το «σ αγαπώ» και το «συγνώμη» χόρευαν στο βλέμμα μου και τριβέλιζαν το μυαλό μου. Παράξενη σύνδεση..
Πόσες αγάπες δεν ξαναμάτωσαν από μια «συγνώμη»;
Πόσα σ΄αγαπώ δεν σταυρώθηκαν στο ψέμα που ήρθε να τα απαλύνει μια «συγνώμη»;
Πόσα δάκρυα δεν μούλιασαν μαξιλάρια που πριν καλά καλά τα στεγνώσει μία «συγνώμη» δεν ξαναμούλιασαν στη στιγμή;
Παράξενες λέξεις…
Μάλλον παράξενοι οι άνθρωποι γιατί οι λέξεις τι μας φταίνε;
Κι η σύνδεσή τους εκεί, στο μυαλό , σαν μικρό παιδί που σε γυροφέρνει μέχρι να πάρει αυτό που θέλει. Θυμάμαι από μένα, από φίλους, από γνωστούς και μη, ιστορίες που η συγνώμη φθαρμένο χαζαπλάστ προσπαθούσε να καλύψει την πληγή.
Πόρτες που άνοιγαν μ΄ ένα σ΄ αγαπώ και κλείνανε τη νύχτα μ΄ ένα "συγνώμη αλλά.." Βλέμματα που ανταμώνανε τότε που οι πληγές ξεθώριαζαν, για να ξαναγυρίσουν στη ζωή μας με μια απλή συγνώμη…και σε λίγο καιρό να ξανανοίξουν την πληγή. Σαν τόπι που αναπηδά κάθε που φεύγει από τα χέρια σου και ξεμακραίνει χτυπώντας στο έδαφος, έτσι και οι συγνώμες άσκεφτα λέγονται και πέφτουν απανωτά η μια πάνω στην άλλη. Κι αναρωτιέσαι καθώς μπορείς από μακριά πια να δεις και να σκεφτείς…πως γίνεται οι άνθρωποι να σε κοιτούν στα μάτια και να μην νοιώθουν ντροπή ή έστω αληθινή μετάνοια; Πως γίνετε να 'ναι αδιάφορες οι καρδιές τους και τόσο στεγνές οι ψυχές τους;
Άνθρωποι που μάθανε να παίζουν με τις καρδιές μας. Μας σταύρωσαν , μας ανάστησαν και μας ξανασταύρωσαν γιατί πολύ απλά η ζωή τους πεζή και άδεια όπως ήταν, δεν μπόρεσε ποτέ να τους μάθει τι είναι ν΄ αγαπάς, να χαρίζεσαι και να μοιράζεσαι.
Αλήθεια μετά από πόσες φορές, ή πόσες ζωές πρέπει να σταματήσουμε να επιτρέπουμε να μας τσαλαπατάνε με μια συγνώμη;
Καλό το σ΄ αγαπώ και απαραίτητο στις σχέσεις των ανθρώπων, όπως και η συγνώμη το ίδιο. Με σύνεση κι επίγνωση. Οι λέξεις αυτές καλύπτονται με πέπλο θείο κι ευωδιάζουν οι ζωές μας από την μεγαλοσύνη τους. Ας τους δείξουμε το σεβασμό που τους πρέπει, θα ΄ναι ένας τρόπος να σεβαστούμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας.

Κ.Σ

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Η ισχυρότερη δύναμη που έχεις είναι το μυαλό σου. Χρησιμοποιησέ το!!


Γ. Ρίτσος

Αποτέλεσμα εικόνας για ΠΟΥΛΙΊσως να μας υπερασπίσει ακόμα
η φωνή ενός πουλιού,
ένα άστρο που μας δείχνει την προτίμηση του,
η γαλανή γραμμή των βουνών στο χρυσό δείλι
κι ο λόγος που ωριμάζει στη βαθύτερη σιωπή...

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *