Το Βιβλίο μας...

 photo MonopatiaPsixisexofyllo_zps89709de9.png

Τα ποιητικά μας ταξίδια...

...η πνοή μας









 photo 7_zps2cbf94f1.png

ποιητικές διαδρομές...





 photo 5_zps08d71f1a.png



















 photo 9_zps4b675e8e.png

απο [Κ]αρδι[Α]ς...








 photo 11_zps8d533774.png





Βιντεάκι...

YouTube Λογοποιήματα

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Κανένα συναίσθημα δεν διαγράφεται οταν πηγάζει απο τον παλμό της καρδιάς!..[Α]


Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.....Shakespear

 

 Μην δίνεις τόσο εύκολα!

Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!

Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.
 
Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
 
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.
 
Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.

 
Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.
 
Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ.
 
Ή μήπως μπορώ ότι θέλω ?

Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω. 
Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.
 
Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα κι η ομορφιά και η ασχήμια
μας κοιτούν κατάματα.
 
Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Αν ήταν όλα αλλιώς

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας....
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει....
Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτή,ατα ,όλοι αυτοί που αγαπήσαμε....
Αν τόσες φορές ,παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων,δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας....
Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα....
Αν όλα αυτά που γυάλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργήξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι.....Μπορεί και να το ξέραμε ,αλλά μας έφαγε η ουτοπία.
Αν δεν είχαμε ξεπουλήσει σε γαλίφηδες εμπόρους τα τιμαλφή μας,για λίγες γουλιές παρηγοριάς....
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή,για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι....Τι απερισκεψία κι αυτή!Πάντα τους ληστές τους περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε καταιγίδες.......
Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής....Αυτό είναι σίγουρο μέσον για να πετύχεις.Μα εντελώς το αψηφήσαμε!
Εμείς ακόμα και τη νιτσεράδα για τις βροχές που κάποιος προνοητικός-δεν μπορεί πάντα υπάρχει ένας τέτοιος στο περιβάλλον μας-έχωσε στις αποσκευές μας,τη χαρίσαμε στον πρώτο τεμπέλη ψαρά.Έτσι.....Γιατί μας άρεσε το χαμόγελό του.....
Αχ,αυτή η λάθος εκτίμηση....Ο υπερβάλλων ζήλος...Η περιττή γεναιοδωρία!
Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας...Ένα ανάχωμα έστω.Μια ξερολιθιά.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...Πόσος χαμένος χρόνος ,αλήθεια!
Αν δεν χαμογελούσαμε ,με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο,σ'αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ'ενα σουγιά....Λέγαμε αποκλείεται!Άλλη θα είναι η πρόθεσή του.
Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας ,πέρα από τα όριά της....
Αν δεν κάναμε τον κλόουν,με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρις και να ξεχάσει τον καυμό της....
Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί,με όλη μας την άνεση,θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες.....
Αν...Αν....
Αν ήταν όλα.... αλλιώς!
Άντε καλέ!
Μα τότε ,πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνου μέσα τους τα φύλλα 


τΑλκυόνης Παπαδάκη
ς παπαρούνας;

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ»


Τίποτα δε χαρίστηκε στον άνθρωπο ποτέ. Μηδέ η δύναμή του,
Μηδέ αδυναμία, μηδέ καρδιά. Κι όταν νομίζει πως
Τα χέρια ανοίγει, ο ίσκιος του είναι σωστός σταυρός
Και μνέσκει μες τη χούφτα του της ευτυχίας του ο σποδός
Είναι μια προδοσία φριχτή κι αλλόκοτ’ η ζωή του.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.
Η ζωή του… Μοιάζει σε στρατιώτες με στολές
Μα δίχως όπλα, για έναν άγνωστο σκοπό ταγμένους.
Τι κι αν τους εύρης το πρωί ετοιμασμένους,
Αυτούς, οπού το βράδυ θα τους δεις αβέβαιους, νικημένους;
Πείτε μονάχα* η ζωή μου! Και βαστήχτε των δακρύων σας τις πηγές…
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.
Ωραία μου αγάπη, καλή μου αγάπη, οδύνη και πλάνη,
Μαζί μου σέχω, μέσα μου, σαν πουλί πληγωμένο*
Κι όλοι γύρω μας βλέπουν μένα βλέμμα χαμένο,
Ξαναλέγοντας, πίσω μου, κάθε λόγο που είχα πλεγμένο
Στα μεγάλα τα μάτια σου- κι έχει τώρα πεθάνει…
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.
Ο καιρός να μάθουμε να ζούμε έχει διαβεί…
Κλαίνε στην ένωσή τους οι καρδιές μας κάθε βράδυ,
Για το σπαθί της δυστυχιάς που της χαράς το υφάδι
κόβει, για τις λύπες που πληρώνουν ένα χάδι,
Τα όσα δάκρυα για μια κιθάρας πνοή.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.
Δεν υπάρχει αγάπη, σαν κισσός στον πόνο να μη στρέφεται,
Δεν υπάρχει αγάπη που να μη σε πεθαίνει,
Δεν υπάρχει αγάπη που να μη σε μαραίνει,
Και της πατρίδας όχι πιότερο η αγάπη η βλογημένη
Δεν υπάρχει αγάπη που απ’ το κλάμα να μη θρέφεται.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.
Κι όμως, μ’ αγάπη εμείς οι δυο ‘μαστε δεμένοι!”
-Λουίς Αραγκόν
(Γαλλική ανθολογία ποίησης, Καστανιώτης)

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Φρίντριχ Νίτσε - Τάδε έφη Ζαρατούστρα

Για τη γριά και τη νέα γυναικούλα

"Γιατί γλιστράς τόσο φοβισμένα μέσα στο λυκαυγές, Ζαρατούστρα; Και τι κρύβεις με τόσες προφυλάξεις κάτω από τον μανδύα σου;
Είναι ένας θησαυρός που σου έκαναν δώρο; Ή μήπως ένα παιδί σου, που μόλις γεννήθηκε; Ή μήπως τραβάς κι εσύ ο ίδιος τον δρόμο των κλεφτών, εσύ ο φίλος των κακών;"
"Αλήθεια, αδερφέ μου! μίλησε ο Ζαρατούστρα, είναι ένας θησαυρός, που μου χάρισαν: μια μικρή αλήθεια είναι αυτό που κουβαλώ.
Είναι όμως δύστροπη, σαν μικρό παιδί. Και να της κρατήσω το στόμα, φωνάζει πολύ δυνατά.
Καθώς τραβούσα σήμερα το δρόμο μου, μόνος, την ώρα που έδυε ο ήλιος, αντάμωσα μια γριούλα, που έτσι μίλησε στην ψυχή μου:
"Ο Ζαρατούστρα είπε πολλά και σ' εμάς τις γυναίκες, ωστόσο, δεν μας μίλησε ποτέ για τη γυναίκα."
Κι εγώ της απάντησα: "Για τη γυναίκα πρέπει να μιλά κανείς μόνο στους άντρες."
"Μίλα και σε μένα για τη γυναίκα", είπε εκείνη. "Είμαι αρκετά γριά, για να το ξεχάσω αμέσως μετά."
Κι εγώ υποχώρησα στην επιθυμία της γριούλας και της μίλησα έτσι:
Όλα στη γυναίκα είναι ένα αίνιγμα, και όλα στη γυναίκα έχουν μια λύση: ονομάζεται εγκυμοσύνη.
Ο άντρας είναι για τη γυναίκα ένα μέσο: ο σκοπός είναι πάντα το παιδί. Τι είναι όμως η γυναίκα για τον άντρα;
Ο αληθινός άντρας θέλει δυο πράγματα: τον κίνδυνο και το παιχνίδι. Γι' αυτό θέλει τη γυναίκα σαν το πιο επικίνδυνο παιχνίδι.
Ο άντρας πρέπει να είναι εκπαιδευμένος για τον πόλεμο και η γυναίκα για την αναψυχή του πολεμιστή: όλα τα άλλα είναι τρέλα.
Οι υπερβολικά γλυκοί καρποί - αυτοί δεν αρέσουν στον πολεμιστή. Γι' αυτό του αρέσει η γυναίκα. Πικρή είναι ακόμη και η πιο γλυκιά γυναίκα.
Η γυναίκα καταλαβαίνει τα παιδιά καλύτερα απ' ότι ο άντρας. Αλλά ο άντρας είναι περισσότερο παιδί από τη γυναίκα.
Μέσα στον αληθινό άντρα είναι κρυμμένο ένα παιδί που θέλει να παίξει. Εμπρός, ω γυναίκες, ανακαλύψτε το παιδί μέσα στον άντρα!
Ένα παιχνίδι ας είναι η γυναίκα, καθαρό και φίνο, όμοιο με πολύτιμη πέτρα, φωτισμένο από τις αρετές ενός κόσμου που δεν υπάρχει ακόμη.
Η ακτίνα ενός άστρου ας λάμπει στην αγάπη σας! Η ελπίδα σας ας λέει: "αχ, ας μπορούσα να γεννήσω τον υπεράνθρωπο!"
Ας υπάρχει ανδρεία στην αγάπη σας! Με την αγάπη σας θα αντιμετωπίσετε εκείνον που σας εμπνέει φόβο.
Ας υπάρχει τιμή στην αγάπη σας! Συνήθως λίγα καταλαβαίνει η γυναίκα από τιμή. Αλλά ας είναι το εξής πράγμα η τιμή σας: να αγαπάτε πάντα περισσότερο απ' όσο σας αγαπούν και να μην είστε ποτέ δεύτερες. 
Ο άντρας ας φοβάται τη γυναίκα, όταν εκείνη αγαπά: τότε κάνει εκείνη κάθε θυσία, και θεωρεί κάθε άλλο πράγμα άνευ αξίας.
Ο άντρας ας φοβάται τη γυναίκα, όταν εκείνη μισεί: γιατί στο βάθος της ψυχής του ο άντρας είναι μόνον κακός, ενώ η γυναίκα άσχημη.
Ποιον μισεί περισσότερο η γυναίκα; - Έτσι μίλησε το σίδερο στο μαγνήτη: "εσένα μισώ περισσότερο, γιατί τραβάς, αλλά δεν είσαι αρκετά δυνατό για να τραβήξεις πάνω σου".
Η ευτυχία ενός άντρα λέει: θέλω. Η ευτυχία της γυναίκας λέει: εκείνος θέλει.
"Κοίτα, μόλις τώρα ολοκληρώθηκε ο κόσμος!" - έτσι σκέφτεται οποιαδήποτε γυναίκα, όταν υπακούει με όλη την αγάπη της. 
Και πρέπει να υπακούει η γυναίκα και να βρίσκει ένα βάθος για την επιφάνειά της. Η ψυχή της γυναίκας είναι σκέτη επιφάνεια, μια ευκίνητη, ταραγμένη πέτσα πάνω σ' ένα ρηχό νερό.
Η διάθεση του άντρα είναι όμως βαθιά, το ρέμα του μουγκρίζει μέσα σε υπόγεια κοιλώματα: η γυναίκα μαντεύει τη δύναμή του, αλλά δεν την καταλαβαίνει.
Τότε η γριούλα μού απάντησε: "ο Ζαρατούστρα είπε πολλά όμορφα πράγματα και ιδίως γι' αυτές που είναι αρκετά νέες για κάτι τέτοιο.
Είναι παράξενο. Ο Ζαρατούστρα γνωρίζει λίγο τις γυναίκες, κι όμως έχει δίκιο γι' αυτές! Συμβαίνει μήπως κι αυτό επειδή τίποτε δεν είναι αδύνατο στη γυναίκα; 
Και τώρα δέξου, για το ευχαριστώ, μια μικρή αλήθεια! Είμαι αρκετά γρια για να σου την πω!
Τύλιξέ την καλά, και κράτα κλειστό το στόμα της: γιατί αλλιώς φωνάζει πολύ δυνατά η μικρή αυτή αλήθεια."
"Δώσε μου, γυναίκα, τη μικρή σου αλήθεια!", είπα εγώ. Και έτσι μίλησε η γριούλα:

"Πηγαίνεις σε γυναίκες; Μην ξεχνάς το μαστίγιο!"

Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Ζητιάνος παρά υπουργός

Tράπεζες, βίντεο κι ασφάλειες ζωής,
οι καταθέσεις που τη φτώχεια σου
 ξορκίζουν σαν συνολάκι εορτών με δανεικά λεφτά
την όμορφη ζωή σου να στολίζουν.

Tρέφεις στη νύχτα τα όνειρα του πρωινού,
και την καρδιά σου παραδίδεις στους αλήτες,
αν δεν τους μοιάσεις έχε κατά νού:
ήρωας αφανής με τους κοπρίτες.

Kάλλιο ζητιάνος παρά υπουργός,
ψεύτης για χάρη μιας μεγάλης λόξας.
Στέκεις στην άκρη πάντα μοναχός,
σπρωξιά χρειάζεσαι στο βούρκο αυτής της δόξας.

Oτι σε σώζει είν' ο έρωτας·
εσύ ξεσκίζεσαι σαν πόρνη επι πιστώσει.
Θα μοιραστείς την πτώση σου μ' εμάς,
ποιά κατηφόρα θα σ' ελευθερώσει;

Eπαναπαύσου σ' έτοιμη ζωή,
η τηλεόραση μας παίζει αυτό το έργο,
τι να σου πώ για τούτη τη σκηνή,
την έχεις ζήσει πλέον μέσα κι έξω.

Aυτή η χαρά δεν φτάνει μέχρι εδώ,
μην τυρανιέσαι άλλο γύρνα πίσω.
Για οτι τραβάς ο φταίχτης είμαι εγώ,
εικόνα του εαυτού μου ποιόν να βρίσω;
 

Σ.ΑΜάλαμας

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα


Το στόμα σου φύτεψε
μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,
κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.
Ήταν φθινόπωρο. Ο άμετρος ουρανός
άρπαξε με τον ήλιο του
όλο το χρυσάφι –κίονες λάμψεων–
από τη ζωή.
Το καλοκαίρι ήρθε σκληρό·
το μπουκέτο μάδησε,
μα άφησε να σπάσουν στα μάτια μου
δύο μπουμπούκια πόνος.
Χουάν Ραμόν Χιμένεθ
(Μτφ.: Γιώργος Κεντρωτής)

ΣΒΗΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ


Σβήσε τα μάτια μου- μπορώ να σε κοιτάζω,
τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα,
να σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα,
και δίχως στόμα,
θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά,
με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ
με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι.
Επειδή σ’ αγαπώ
RAINER MARIA RILKE
μτφρ. Κωστής Παλαμάς 

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Αυτό που δεν είμαι εγώ

Νομίζω, πως, κάπου-κάπου ο Θεός κάνει καψόνια στους ανθρώπους για να σπάσει τη μονοτονία της ακατάπαυστης ροής του κόσμου του, ή, τα κάνει απλά και μόνο, έτσι, για τη πλάκα του. 
Κι έπειτα, θέλοντας να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον για τα πλάσματά του, αφήνει μέσα τους να εκκρεμεί για πάντα ο απόηχος απ΄ τα καψόνια που τους κάνει. Αλλά μπορεί ακόμη και να έχει άλλους, δικούς του, ανεξερεύνητους λόγους. Ποιος μπορεί να ξέρει ...;
Στη δική μου περίπτωση, ή ο Θεός έκανε καψόνι στον πατέρα, κατά τον ερχομό μου στη ζωή, ή έπεσα πάνω σε μια στιγμή  αφηρημάδας Του κι έτσι κάτι δεν Του πήγε καλά με τα γονίδιά μου. Δηλαδή, φαντάζομαι πως τα κρατούσε σε μια χούφτα ανακατεμένα, μαζί με της δίδυμης αδελφής μου τα γονίδια και ό,τι περίσσεψε απ΄ αυτήν τα σκόρπισε σε μένα, έτσι στο ...; «πάρ΄ τα και ξεμπέρδεψέ τα μόνη σου ...; αν μπορείς και ...; όποτε μπορέσεις ...;».
 Και από τότε, κάθεται ο Θεός και κάνει χάζι μ΄ όλα κείνα τα μπερδέματα που εκκρεμούνε μέσα μου. 
Βαδίζω αργά στο πλακόστρωτο που οδηγεί μπροστά από την εκκλησία, λες και περιπλανιέμαι όλη αυτή την ώρα μόνο και μόνο για να φτάσω ως εδώ.
«Ε, και λοιπόν, τι κολλάς; Η ζωή συνεχίζεται ...;» λέω με το νου μου, μα μόλις αντικρίζω τα μαρμάρινα σκαλιά βουρκώνουνε τα μάτια μου, ενώ εκείνα, σα να μου φαίνεται πως μου χαμογελούν μ΄ ένα λευκό, κατεργάρικο χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που μέσα από τη παγερή του λευκότητα κρατάει ακόμη, ανάμεσα στα δόντια του, αιχμάλωτα τα όνειρά μου. Βλέπω εκεί, μπροστά μου, το νυφικό, τα στέφανα, τα δώρα, τις μπομπονιέρες, τις λαμπάδες, να σπαρταράνε σφηνωμένα ανάμεσα στα σκαλοπάτια και κλαίγοντας να με εκλιπαρούν να κάνω κάτι να τα  σώσω.
Κι ενώ ο κόσμος γύρω μου γίνεται ντεκόρ, βλέπω το προαύλιο της εκκλησίας να γεμίζει ανθρώπους επίσημα ντυμένους - δικοί του όλοι, εγώ μόνο τον Ιάκωβο έχω καλέσει - κι εμένα, να σέρνω μεγαλόπρεπα την ουρά του νυφικού, σκαλί-σκαλί, μέχρι το πλατύσκαλο όπου με περιμένει ο Νόντας με μια μικρή, εξωτική ανθοδέσμη στο χέρι. Τον πλησιάζω έτοιμη να πάρω το φιλί που θα επισφραγίσει την αιώνια ένωσή μας μα καθώς εκείνος μου προσφέρει την ανθοδέσμη του,  τα πολύχρωμα εξωτικά λουλούδια γιγαντώνονται ανάμεσά μας και μου κρύβουν απειλητικά τη θέα όλου του κόσμου. 

 Λίτσας Καραμπίνη

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία! Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία...
Όταν έρθει η τελευταία άνοιξη, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ’ αναπνέω τ’ άρωμά τους..
Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι. Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία...
θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνηση, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μο
υ, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.
Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα. Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας...

(απόσπασμα)Κ.Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Σονέτο του γλυκού παραπόνου


Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα

των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου
Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι
που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.
Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν ειμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου
μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

 Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα

[Η αγάπη είναι ο φόβος]


Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίξει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς το μυαλό ή μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους που μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγν
ωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τί να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.
Μα ποιος θάρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.
Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.
-Μανόλης Αναγνωστάκης,
(από τη συλλογή “Εποχές 3″ (1951))

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Σαν τα τρελά πουλιά

-Το κατάλαβα παιδάκι μου, αλλά ο νους μου δε το χωρεί. Μπρε Άννα, πόσα χρόνια πάνε από τότες που τελευταία είχαμε πόλεμο;
-Εικοσιέξι χρόνια στρογγυλά, μανούλα μου.
-Τι λες μπρε παιδί μου, για πότε πέρασαν τα χρόνια!
-Τα χρόνια δεν πέρασαν, μάνα μου, τα χρόνια δεν περνούνε.
Απλώνει το χέρι της και της χαϊδεύει το ρυτιδωμένο μάγουλο, τα κάτασπρα μαλλιά.
-Τα χρόνια στέκουνται. Εμείς περνούμε.

Μαρίας Ιορδανίδου

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Ζαν Κριστόφ

[...]Κάποτε, η αναμονή είναι μάταιη. Η καταιγίδα διαλύεται χωρίς

να ξεσπάσει, και ξυπνάς με το 

κεφάλι βαρύ, απογοητευμένος, 

νευριασμένος, αηδιασμένος. Δεν 

είναι παρά μια αναβολή: πάντα 

θα ξεσπάσειˑ αν δεν είναι 

σήμερα, 

θα 'ναι αύριο όσο πιο πολύ θα 

'χει αργήσει, τόσο θα 'ναι πιο 

ορμητική.

Νάτη!... Τα σύννεφα 


ξεπετάχτηκαν απ' όλα τα καταφύγια τού 

είναι, μάζες πυκνές, μαυρογάλαζες, που τις ξεσκίζουν οι 

φρενιτικοί σπασμοί των αστραπώνˑ προχωρούν με ιλιγγιώδες και 

βαρύ πέταγμα, κυκλώνοντας τον ορίζοντα της ψυχής, 

κλείνοντας ξαφνικά τα δυο τους φτερά πάνω στον πνιγμένο 

ουρανό και σβήνοντας το φως. Ώρα τρέλας!...

Τα στοιχεία αγριεμένα, ξαπολυμένα απ' το κλουβί όπου τα 


κρατούν κλεισμένα οι Νόμοι που ασφαλίζουν την ισορροπία του 

πνεύματος και την ύπαρξη των πραγμάτων, βασιλεύουν άμορφα 

και κολοσσιαία, μέσα στη νύχτα της συνείδησης.

Νιώθεις την αγωνία. Δεν ποθείς πια να ζήσεις. Δεν ποθείς παρά 


το τέλος, τον θάνατο που λυτρώνει...

Και ξαφνικά, να η λάμψη!

Ο Κριστόφ ούρλιαζε από χαρά.

ΧΑΡΑ, φρένιασμα χαράς, ήλιος που φωτίζει κάθε τι που είναι και 


θα είναι, θεία χαρά να δημιουργείς! Δεν υπάρχει άλλη χαρά παρά 

στη δημιουργία. Δεν υπάρχει ύπαρξη παρά για κείνους που 

δημιουργούν. Όλοι οι άλλοι είναι σκιές που κυματίζουν πάνω στη 

γη, ξένοι στη ζωή. Όλες οι χαρές στη ζωή είναι χαρές 

δημιουργίας: έρωτας, μεγαλοφυΐα, δράση - αναλαμπές δύναμης 

που βγαίνουν απ' το ίδιο μοναδικό καμίνι. Ακόμα κι εκείνοι που 

δεν μπορούνε να βρούνε θέση γύρω από τη μεγάλη εστία - οι 

φιλόδοξοι, οι εγωιστές και οι στείροι ακόλαστοι, πασκίζουν να 

ζεσταθούν στις ξεθωριασμένες αντιφεγγιές της.

Να δημιουργείς στο πεδίο της σάρκας ή στο πεδίο του 


πνεύματος, είναι να βγαίνεις απ' τη φυλακή του κορμιού, είναι 

να ορμάς μέσα στη θύελλα της ζωής, είναι να ΄σαι Εκείνος που 

Είναι. Να δημιουργείς, είναι να σκοτώνεις το θάνατο.[...]

(απόσπασμα) Ρομαίν Ρολάν
Υπάρχει η σιωπή τ’ ουρανού
πριν να ξεσπάσει η καταιγίδα,
κι η σιωπή του δάσους..
πριν αρχίσει να φυσά ο αγέρας,
η σιωπή της ήρεμης θάλασσας
μέσα στην νύχτα,
η σιωπή όσων αγαπούν
και της ψυχής η σιωπή..
αλλά υπάρχει ακόμα και η σιωπή
που ζητάει μονάχα ν’ ακουστεί.

(Romano Battaglia)

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Η μοναξιά είναι από χώμα.

«Να υπάρχω μονάχα, να σ’ αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια. Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι είμαι έρχεσαι.»

(απόσπασμα) Μ.Βαβουνάκη

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Αυτό είναι το μυστικό μεταξύ των δυο....


Τι σε κρατάει μέσα σου όταν όλα σε παρατάνε...!!!!!

Δεν θέλω να μάθω
τι σπούδασες με ποιόν ή πού.
Θέλω να μάθω


Τι σε κρατάει μέσα σου όταν όλα σε παρατάνε.
Θέλω να μάθω
αν μπορείς να μένεις μόνος με τον εαυτό σου



κι αν πράγματι σ' αρέσει η παρέα
που έχεις στις άδειες σου στιγμές.



(Ινδιάνικο κείμενο του 1890)

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

πανσεληνος


Καλό βράδυ σ όλους σας...σήμερα η θάλασσα έχει πρωτεραιότητα με το ολόγιομο φεγγάρι να μας οδηγεί!

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Αφιερωμένο για τα 4 χρόνια της ομάδας ποίησης και λογοτεχνίας της ΕΠΟΦΕ μέσα απο την καρδιά μου κάθε λέξη μου τα συναισθήματα μου!..Αφροδίτη

          "Για σένα..."

Ανάμεσα απο τις φυλλωσιές των δέντρων κοιτάζω τ'αστέρια.
η σκέψη τρέχει..
τα μάτια βουρκώνουν..
και το βλέμμα απέναντι!..
ίδιο τοπίο μα άλλη πόλη..






και μια κούνια να θυμίζει...πάντα να θυμίζει
οτι έκανε την ψυχή μου και στο σκοτάδι
να φωτίζει!..
ότι την έμαθε να μη σταματά να ελπίζει!


Κλείνω τα μάτια και χαμογελώ,
γιατί το φως του φάρου 
φτάνει μέχρι εδώ!..
κι ο παλμογράφος των ονείρων ζωγραφίζει αχτίδες-αχτίδες ελπίδας,
γιατί τα αόρατα νήματα είναι οι πιο δυνατοί δεσμοί!..
και τα χιλιόμετρα γραμμένα στο χάρτη όχι στην ψυχή!..

Όπου κι αν είμαι
όπου κι αν είσαι
πάντα συναντιόμαστε!..
μου λείπεις πολύ!..[Α]

(Αφροδίτη Μαργαρίτη 13/6/2014)

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Οταν μπορείς να διαβάσεις τα μάτια!..μπορείς και να ταξιδέψεις μαζί τους!..[Α]

'Εμαθα στη ζωή μου να διαβάζω τα μάτια των ανθρώπων!..ποτέ μου δεν με ενδιέφερε το τι χρώμα είχαν!..μα τι εικόνα ζωγραφίζονταν!..


και τι τόμους διάβαζα κοιτάζοντάς τα!..


Μόνο που αυτό που παρατήρησα χρόνια αργότερα!..


ήταν οτι οι περισσότεροι είχαν το ίδιο χρώμα με τα δικά μου!..


έβλεπα μια "μελαγχολία" και μια αισιοδοξία ταυτόχρονα για το ανέλπιστο!..

το ακατόρθωτο!..

το αδύνατον!..

και το πείσμα να παλέυουν!..
και να αγωνίζονται!..
ίσως αυτά τα μάτια τελικά να είναι και τα μόνα που ξέρουν να ταξιδέυουν στην οδό ονείρων!..Αφροδίτη

Ο ουρανός και η γης

Ο ουρανός και η γης
με τίμησαν με τον πόνο..
Το έμαθα αργότερα,
όταν κατάλαβα
πως το καλύτερο φως
γίνεται απ' το σκοτάδι...

(Βρεττάκος)

Έρωτας είναι θα περάσει, Σάντρα Δόμβρου

Ζήτω οι γενναίοι που δεν φοβούνται να δοθούν,που δεν κρατάνε πισινές,που δεν βάζουν πάγο στα συναισθήματά τους! Ζήτω σ΄αυτούς που δεν μαζεύουν τον εαυτό τους, μην και πληγωθεί. Ο έρωτας δεν αξίζει στους φοβισμένους, που είναι επιφυλακτικοί και μικρόψυχοι[...] Τον έρωτα άλλωστε τον νιώθεις, δεν τον γνωρίζεις. Και σαφώς έχει αρχή και τέλος. Και οπωσδήποτε μπορεί να είναι περισσότεροι από ένας στη ζωή σου. Και ασφαλώς μπορείς να τον γεύεσαι, χωρίς να τον ξεφτιλίζεις. Αξιολύπητοι όσοι τον φοβούνται κι ύστερα τον ακουμπούν τόσο ψηλά, που στο τέλος δεν τον φτάνουν.[...]

απόσπασματα

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

ΑΦΡΟΔΙΤΗ Ν.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ "Κανένας δεν αντικαταστάται απο κανέναν"

"Κανένας δεν αντικαταστάται απο κανέναν"



Η ζωή μας μια βόλτα
ένα ταξίδι γεμάτο στιγμές...
'Ανθρωποι έρχονται και φεύγουν
μα κανένας δεν αντικαταστάται απο κανέναν.
Κάθε μέρα και μια μάχη για να καταφέρεις
να δεις τον ήλιο και αύριο...
Κάθε μέρα κι ένα λουλούδι μαραζώνει στον
κήπο της καρδιάς σου!..
Κι εσύ φοβάσαι..φοβάσαι πολύ
για τον αγώνα που σου 'λαχε στη ζωή!..
Τα μάτια σου υγρές ψιχάλες,
τα παράθυρα της ψυχής σου σφαλιστά
κι ένα χαμόγελο μετέωρο προσπαθεί να σταθεί..
Εικόνες περνούν απ' το νου
που σιγά-σιγά ξεθωριάζουν
μα ο ήλιος δεν έδυσε μη σταματάς να παλέυεις συνέχισε!..



Κοίτα τη θάλασσα..αγκάλιασε το κύμα και 
με την πιο όμορφη ανάμνηση αποκοιμήσου!..
κι όταν ξυπνήσεις χαμογέλα ο ήλιος θα φωτίσει 
και πάλι για 'σένα!!!

(Αφιερωμένο απ'την ψυχή μου για  Δ.Ε.Σ. Αφροδίτη Ν. 
 Μαργαρίτη)

Υ.Γ.  Ε.Σ.- ευχή μου το χαμόγελο σου ν'ανατείλει ξάνα!..και μαζί να γράψουμε τη συνέχεια!..Αφροδίτη 11/6/2014



Σπασμένες ψυχές

Θε μου!Θε μου!Είμαστε τιποτένιοι κι ασήμαντοι,κυκλοφορούμε μέσα στους δρόμος και παίρνουμε στα σοβαρά την κωμωδία της καθημερινής ζωής. Κοιμούμαστε,ξυπνούμε,βάζουμε γραβάτες, κάλτσες και παίρνουμε ένα κομμάτι ξύλο βερνικωμένο κι ανοίγομε μια πόρτα και βγαίνουμε όξω στο δρόμο κι ανοιγοκλείνουμε το στόμα μας και παίρνομε πόζες ανάμεσα από τα κολλάρα μας και χαιρετούμε ο ένας τον άλλο και πλέκομε και ξεπλέκομε χειρονομίες σοβαρές, θυμωμένες ή χαρούμενες και κορδωνόμαστε και πάμε - και δεν σκούμε στα γέλια. Είμαστε τιποτένιοι και ασήμαντοι. Άξαφνα περνά απάνω από τα μαλλιά μας η αγάπη ή ο Ωραίος Θάνατος ή η Μουσική. Πρόστυχα γυαλιά μέσα στα χώματα γίνουνται διαμάντια ευτύς ως τα αγγίξει ο ήλιος.Και τότε ο ρυθμός της μικρόχαρης, στενοσύνορης ζωής μας βαθαίνει, πλαταίνει, γεμίζει την Πολιτεία, γεμίζει τη θάλασσα, γεμίζει τον Ουρανό και γίνεται ένα με τον παγκόσμιο ρυθμό που κυβερνά τα άστρα.
Μόνο η αγάπη, η μουσική κι ο ωραίος θάνατος μας ξεσκεπάζουν για μια στιγμή και μας σταίνουνε μπροστά μας σπαρταριστή κι ολόγυμνη την ουσία της Ζωής.Φαίνεται πως αυτά τα τρία είναι ένα και μόνο και σ΄αυτό αποκορυφώνεται και σμίγει η υπέρτατη χαρά κι ο υπέρτατος πόνος.[...]

απόσπασμα "Σπασμένες ψυχές" Ν.Καζαντζάκης




Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

"..πρέπει να νιώθεις .."


Οπου κι αν βρίσκεσαι...


Πως να ζει τη ζωή του.

Όταν βλέπεις πάντα τα ίδια πρόσωπα καταλήγεις στο να γίνουν κομμάτι της ζωής σου. Κι όταν γίνουν κομμάτι της ζωής σου, επιδιώκουν να την αλλάξουν. Αν δεν ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες τους γκρινιάζουν. Κι αυτό γιατί όλοι οι άλλοι νομίζουν ότι ξέρουν το πως να ζούμε τη δική μας ζωή. Κανείς όμως δεν γνωρίζει πως πρέπει να ζει τη ζωή του.

Paulo Koelho

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Δε σου κράτησα ποτέ κακία.Παράπονο μόνο...!!

Δε σου κράτησα ποτέ κακία. Παράπονο μόνο...
Να ήξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου...
Να σου στείλω ένα μήνυμα... Κι εσύ δεν άκουγες...






Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου,
για να καθήσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του.



Ο πόνος θέλει μια σκέψη.
Ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα γίνεται πιο σκληρός.



Πιο κοφτερός. Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει,
ώσπου να σε ρημάξει...
Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα.
Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή.
Και καθόλου οχυρωμένη...



(Α.Παπαδάκη)

"..μας ξεσήκωσε αυτή μας πήρε τα μυαλά.."

Η ΕΛΠΙΔΑ






...
Ξέρω μόνο
πως η ελπίδα












 μας ξεσήκωσε
αυτή μας πήρε τα μυαλά

πρέπει να υπάρξετε, μας είπε...

Δεν το αποκλείω
όσα νόμιζα ότι μπορώ να ονειρευτώ
σ΄αυτήν να τα οφείλω...

Κική Δημουλά

Τὸ Πανανθρώπινο Ἐμβατήριο τῆς Ἑλλάδας, Αγγελος Σικελιανός


Ὀμπρός! Μὲ ὀρθή, μεσούρανη
τῆς Λευτεριᾶς τὴ δᾴδα,
ἀνοίγεις δρόμο, Ἑλλάδα,
στὸν Ἄνθρωπον ... Ὀμπρός!

Ὁρμᾶνε πρῶτοι οἱ Ἕλληνες
κι ὅλοι οἱ λαοὶ σιμά Σου
-μεγάλο τ᾿ ὄνομά Σου-
βροντοφωνᾶν: «Ὀμπρός,

» ὀμπρός, νὰ γίνουμε ὁ τρανὸς
στρατὸς ποὺ θὰ νικήσει,
σ᾿ Ἀνατολὴ καὶ Δύση,
τὸ μαῦρο φίδι ὀμπρός,

» ὀμπρός, κ᾿ ἡ Ἑλλάδα σκώθηκε
καὶ διασκορπάει τὰ σκότη!
Ἀνάστα, ἡ Ἀνθρωπότη,
Κι ἀκλούθα την ... Ὀμπρός!»

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Γκέμμα , Λιαντίνης

[..]Θέλω να ειπώ πως ο έρωτας είναι γνώση.Πως ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου. Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατελείωτη προσφορά, και θεία στέρηση για το θηλυκό. Και το θηλυκό
να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνουνται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπερά ερείπια των ημερών σου. Πάντα μελαγχολικός και ακατάδεχτος. [...]

απόσπασμα από "Γκέμμα" 

Πάντα θα φοβάσαι αυτό που φοβάσαι!..[A].












Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

...και στέκομαι όρθιος!!!


Το Καλοκαίρι...

Ο κόσμος λάμπει
σαν ένα αστέρι,



βουνά και κάμποι,
δένδρα, νερά,
γιορτάζουν πάλι,
καθώς προβάλλει
το καλοκαίρι.
Θεού χαρά!...






(Απόσπασμα από το ποίημα «Το Καλοκαίρι» του Κωστή Παλαμά.)

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου...

..Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται


στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις





για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα



θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου...



(Λειβαδίτης)

H ζωή μας δίδαξε οτι η αγάπη...


Kράτα ψηλά και τράβα!!


Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

"..αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς, κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει. Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής, κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι ..."

Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή


μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι



έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί


γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ...





Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα Bαριά
που είναι γραμμένα σ’ επτασφράγιστο κιτάπι








άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά
κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη..


(Νίκος Γκάτσος)

Αυτό χρειάζεται μια σχεση...


Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *