Ποιος είπε ότι οι κύκνοι τραγουδούν μόνο όταν παθαίνουν; Κατερίνα Σικλαφίδου

Έμαθα ν΄ακούω τις σιωπές μου.Να κλείνω το βράδυ τα μάτια μου ταξιδεύοντας στη νυχτοσιγαλιά. Κάποιοι ασυνόδευτοι και ξεκάρφωτοι ήχοι προσπαθούν να φτιάξουν σταθμούς στο ταξίδι μου. Τίποτα πια δεν μπορεί να με τραβήξει από τη μαγευτική μου πορεία. Σε ασπρόμαυρη ταινία με ηθοποιούς του '30 περνά η ζωή. Οι πρώτες γκρατζουνιές στο χωμάτινο στενό δρομάκι το ντυμένο με τις κλιματόβεργες,
τα πρώτα κλωσόπουλα στο πίσω μέρος της αυλής και το πρώτο μπουμπούκι που άνθιζε στην κόκκινη τριανταφυλλιά. Το πιο άοσμο και το πιο όμορφο. Μια αντίφαση σαν τους έρωτες που ήρθαν μετά..οι πιο όμορφοι με τις μάσκες τους και οι πιο αποκρουστικοί όταν οι μάσκες έβγαιναν. Άνθρωποι μικροί , άχρωμοι, άψυχοι προσπαθούν να ταράξουν τη σιωπή μου. Μα το ταξίδι είναι δικό μου. Φτιαγμένο στο δικό μου μυαλό. Ντυμένο με χρώματα από την αύρα της ψυχής μου. Κάθε που κλείνω τα μάτια οι σιωπές μου γίνονται έγχρωμες. Νερά γαλαζοπράσινα τυλίγουν ευλαβικά τις νεράιδες καθώς λούζουν τ΄αλαβάστρινα κορμιά τους στην ζέστη τους. Μέσα σ΄όλο αυτό που ο Πάνας έφτιαξε μετρώντας και την παραμικρή λεπτομέρεια, Νηρηίδες  με στάλες δροσιάς υγραίνουν τα όνειρά μου. Νεραντούλες χρωματίζουν τις άκρες των λιμνών και ακούω το τραγούδι των κύκνων. Ποιος είπε ότι οι κύκνοι τραγουδούν μόνο όταν παθαίνουν; Λάθος τραγουδούν συνεχώς, μα για ν΄ακούσεις το τραγούδι τους πρέπει η ψυχή σου να πάει πέρα από σένα. Να πιάσει την ηλιαχτίδα και να σκαρφαλώσει στον απέραντο θόλο της αέναης κίνησης του σύμπαντος. Να μαζέψει  στη χούφτα το νερό που σταλάζουν τα νεφελώματα και μ΄αυτό να ξεδιψάσει την άγνοια και την πίκρα της ψυχής του.Να διώξεις κάθε φόβο και ν΄ακολουθήσει το ταξίδι των άστρων κόντρα στους γαλαξίες.
Τίποτα στη φύση δεν είναι βουβό, και οι  σιωπές μας, έχουν πει τις μεγαλύτερες αλήθειες. Έτσι κι εγώ έμαθα ν΄ακούω τις σιωπές μου. Μόνιμα αληθινοί σύντροφοι σ΄ένα ταξίδι χωρίς πορεία, χωρίς τελειωμό,
είναι οι μόνες αλήθειες που με οδηγούν στο κύκνειο άσμα πιο ολοκληρωμένη από ποτέ!

Κατερίνα Γ. Σικλαφίδου