Είναι κάποιοι άνθρωποι που... Κατερίνα Σικλαφίδου

Τις νύχτες σαν σβήνω τα φώτα κι ακουμπώ απαλά στο μαξιλάρι μου, σκέψεις τριβελίζουν το κουρασμένο μυαλουδάκι μου. Αναδρομές σε περασμένες εποχές. Σε χαμένες αγάπες. Σ ΄ ανθρώπους που πέρασαν απ' τη ζωή μας και άφησαν το δικό τους χνάρι. Προσπαθώ συνεχώς να μετρήσω,να ζυγιάσω,το βάρος τους στη ζωή μου. Χρόνια το κάνω, κουσούρι θα μου πεις, μπορεί , μα θέλω να ζυγιάζονται όλα μέσα μου.

Στριφογυρνώντας με τις σκέψεις μου, τοποθετώντας τους όλους, φίλους,συγγενείς, εραστές,συναδέλφους τον καθένα στο δικό του ξεχωριστό συρταράκι του μυαλού μου, πρόσεξα κάτι. Παρ όλου που όλα φαντάζουν πια τόσο μακρινά, η ανάμνηση του καθενός σε γεμίζει με μυριάδες συναισθήματα. Θλίψη, απόγνωση, τύψεις ίσως, ανεκπλήρωτα θέλω, νεύρα και πολλά πολλά άλλα. Αυτά σε κάνουν να στριφογυρνάς σαν το διαόλι στο κρεβάτι και προσπαθείς να τα καταλάβεις , να τα ηρεμήσεις μέσα σου.
Είναι και κάποιες θύμισες,εκείνοι οι άνθρωποι που παρ όλου που πέρασαν απ΄τη ζωή σου συνεχίζουν σαν τους θυμάσαι να την φωτίζουν ακόμη. Σ' αυτούς τους ανθρώπους θέλω να σταθώ. Τους φύλακες της νύχτας μας. Που η σκέψη τους και μόνο ηρεμεί την ψυχή μας. Τους δοτικούς, που απλόχερα μας δώσαν μια αγκαλιά, μια αγάπη, μια τρυφεράδα ένα χαμόγελο κι ας φύγαν μετά. Αυτοί που όσο μακριά κι αν βρίσκονται αγγίζουν με ζεστασιά την ψυχή μας και προκαλούν ένα χαμόγελο στα χείλη μας, που τις νύχτες γίνεται ο κρυφός μας άγγελος και νανουρίζει τα ονειρά μας.

Το βράδυ πριν τον ύπνο μας πολλοί περνάνε απ΄το μυαλό μας. Στους όμορφους να στέκεστε, αυτά τα  συρταράκια να αφήσετε ανοιχτά. Τα άλλα κλείστε τα ορμητικά, δεν άξιζαν τότε , δεν αξίζουν και τώρα.

Αυτό κάνω τις νύχτες σαν κλείνω το φως, κρατώ το χαμόγελό οτυς στο μυαλό μου και τους σιγοψιθυρίζω ένα μεγάλο ευχαριστώ!