Καλημέρα !

Δεν το συνηθίζω αλλά σήμερα νοιώθω την ανάγκη να πω καλημέρα σε κάτι ιδιαίτερα φιλαράκια. Μπορεί να μην τα γνωρίζω όλα αλλά τα νιώθω. Είναι εκείνα τα παιδιά με τα μεγάλα μάτια τα καθαρά. Τα παιδιά που είναι αναγκασμένα να κοιτούν τα πεφταστέρια μέρες που είναι πίσω από ένα παράθυρο νοσοκομείου. Οι ήρωες που λατρεύουν τον ήλιο κάθε πρωί ατενίζοντας με πραγματική αισιοδοξία το μέλλον και παλεύοντας κάθε μέρα για ένα δικαίωμα στη ζωή.
Παιδιά που είχα την τιμή να ζήσω. Να μιλήσω μαζί τους. Να τα αγκαλιάσω . Να μοιραστώ πραγματική δύναμη ψυχής. Μάτια που κοιτούν τον ουρανό και ταξιδεύουν με σύννεφα κάτασπρα γι άρματα και αγγέλους για οδηγούς.
Παιδιά που σαν τα κοιτάς νιώθεις πόσο μικρός είσαι χωμένος στα προβλήματα της καθημερινότητάς σου. Μα κι αν σου τύχει και πορευτείς μαζί τους, ανακαλύπτεις μια δύναμη απίστευτη να πηγάζει από μέσα σου και να σε σηκώνει, τόσο ψηλά, που ποτέ δεν μπορούσες να φανταστείς ότι μπορούσες να φτάσεις.
Σε όλα αυτά τα παιδιά που μάχονται κάθε λεπτό και μέσα σ αυτά και το δικό μου παιδί, έχω να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γιατί κάθε φορά που τυχαίνει να τα πλησιάσω μου θυμίζουν πως πρέπει πάνω απ΄όλα να γίνω και να παραμείνω άνθρωπος. [Κ]