Γυμνοσάλιαγκες! Κατερίνα Σικλαφίδου

Τις μέρες τις υγρές, ακούω το θόρυβο μιας μίζερης ζωής.
Τρώει το σοβά κάτω απ΄τα πλακάκια του μπάνιου.
Μα σαν ο ήλιος κρεμαστεί στα ουράνια, η ζωή αυτή, παίρνει μορφή.
Είναι οι γυμνοσάλιαγκες που απομυζούν την ζωή μας.
Αυτοί που σε πλησιάζουν για να πάρουν ζωή από τη ζωή σου.
Να ανασάνουν από τον θαλασσινό αεράκι της ψυχής σου.
Να γκριζάρουν την μαύρη αύρα τους από τη δική σου λαμπερή σκέψη.
Αυτοί που δεν τόλμησαν ποτέ να ζήσουν...να χαμογελάσουν...
να μοιραστούν...να χαρίσουν.
Σαν γυμνοσάλιαγκες...κουλουριάζονται στην υγρασία κάτω απ΄τα πλακάκια..,
ζουν με τη μούχλα και την αρρωστημένη ψυχή τους.
Παραμονεύουν...να πιάσουν την ακτίνα φωτός που εκπέμπεις και τσουπ..
γλιστρούν αφήνοντας την γλίτσα τους  πίσω τους στην ψυχή σου.
Ποτέ το σκοτάδι δεν μπόρεσε να καλύψει το φως
κι όταν αυτό αρχίζει και καίει την γλιστερή επιδερμίδα τους...
καταπίνοντας το σώμα τους, γυρνούν στην υγρή σκοτεινιά της
μουχλιασμένης ζωής τους...Πίσω...κάτω απ΄τα πλακάκια!