Όλοι μας χρωστάμε κάπου ένα σ΄ αγαπώ και μία συγνώμη! Κατερίνα Σικλαφίδου

Κάνοντας μια βόλτα όπως όλοι μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση που έλεγε: «Όλοι μας χρωστάμε κάπου ένα σ΄ αγαπώ και μία συγνώμη»

Με μια πρώτη ματιά συμφώνησα αμέσως. Τι να πεις για το σ ΄αγαπώ…μια φράση που θα έπρεπε να λέγεται κάθε λεπτό σ΄ όλους εκείνους που στέκονται πλάι μας. Μα και για τη συγνώμη τι να πεις; Οι άνθρωποι μέσα στον αγώνα της καθημερινότητας , στο άγχος, στην πίεση , στον εκνευρισμό κάνουν σαφέστατα λάθη. Τι πιο όμορφο λοιπόν από το να τα αναγνωρίζουν και από καρδιάς να ζητούν συγνώμη.

Κράτησα την κοινοποίηση αρκετά λεπτά μπρος στα μάτια μου. Το «σ αγαπώ» και το «συγνώμη» χόρευαν στο βλέμμα μου και τριβέλιζαν το μυαλό μου. Παράξενη σύνδεση..

Πόσες αγάπες δεν ξαναμάτωσαν από μια «συγνώμη»;

Πόσα σ΄αγαπώ δεν σταυρώθηκαν στο ψέμα που ήρθε να τα απαλύνει μια «συγνώμη»;

Πόσα δάκρυα δεν μούλιασαν μαξιλάρια που πριν καλά καλά τα στεγνώσει μία «συγνώμη» δεν ξαναμούλιασαν στη στιγμή;

Παράξενες λέξεις…

Μάλλον παράξενοι οι άνθρωποι γιατί οι λέξεις τι μας φταίνε;

Κι η σύνδεσή τους εκεί, στο μυαλό , σαν μικρό παιδί που σε γυροφέρνει μέχρι να πάρει αυτό που θέλει. Θυμάμαι από μένα, από φίλους, από γνωστούς και μη, ιστορίες που η συγνώμη φθαρμένο χαζαπλάστ προσπαθούσε να καλύψει την πληγή.

Πόρτες που άνοιγαν μ΄ ένα σ΄ αγαπώ και κλείνανε τη νύχτα μ΄ ένα "συγνώμη αλλά.." Βλέμματα που ανταμώνανε τότε που οι πληγές ξεθώριαζαν, για να ξαναγυρίσουν στη ζωή μας με μια απλή συγνώμη…και σε λίγο καιρό να ξανανοίξουν την πληγή. Σαν τόπι που αναπηδά κάθε που φεύγει από τα χέρια σου και ξεμακραίνει χτυπώντας στο έδαφος, έτσι και οι συγνώμες άσκεφτα λέγονται και πέφτουν απανωτά η μια πάνω στην άλλη. Κι αναρωτιέσαι καθώς μπορείς από μακριά πια να δεις και να σκεφτείς…πως γίνεται οι άνθρωποι να σε κοιτούν στα μάτια και να μην νοιώθουν ντροπή ή έστω αληθινή μετάνοια; Πως γίνετε να 'ναι αδιάφορες οι καρδιές τους και τόσο στεγνές οι ψυχές τους;

Άνθρωποι που μάθανε να παίζουν με τις καρδιές μας. Μας σταύρωσαν , μας ανάστησαν και μας ξανασταύρωσαν γιατί πολύ απλά η ζωή τους πεζή και άδεια όπως ήταν, δεν μπόρεσε ποτέ να τους μάθει τι είναι ν΄ αγαπάς, να χαρίζεσαι και να μοιράζεσαι.

Αλήθεια μετά από πόσες φορές, ή πόσες ζωές πρέπει να σταματήσουμε να επιτρέπουμε να μας τσαλαπατάνε με μια συγνώμη;

Καλό το σ΄ αγαπώ και απαραίτητο στις σχέσεις των ανθρώπων, όπως και η συγνώμη το ίδιο. Με σύνεση κι επίγνωση. Οι λέξεις αυτές καλύπτονται με πέπλο θείο κι ευωδιάζουν οι ζωές μας από την μεγαλοσύνη τους. Ας τους δείξουμε το σεβασμό που τους πρέπει, θα ΄ναι ένας τρόπος να σεβαστούμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας.

Κ.Σ