Μου επιβάλλεις τα πάνδεινα εν ονόματι της μεγάλης αγάπης μας.
Μισώ την καρτερία σου να υπομένεις τα ακόμα χειρότερα.
Έρχονται εποχές που σ΄αφήνω πάλι.
Λέω, θα ζήσω όσα μου στερεί ο σπουδαίος μας έρωτας.
Όσα πολλά μου στερεί, όσα δε γίνονται μ' εμάς τους δύο.
Βρίσκομαι πάλι σε ελευθερία
εξαίσια, κήπος που γδύνεται στέπα,
μέρα τη μέρα κρυώνω. Ξέχασα το παλτό μου στα χέρια σου.
Μπαίνω παιδί σε μαγαζί παιχνιδιών, χωρίς οικογένεια.
Δεν έχω πού να τρέξω να τα εξιστορήσω μετά.
Κανένα να γελάσουμε με τον ίδιο τρόπο.
Κανένα να με συγχωρεί με φιλιά σαν τα δικά σου.
Ξαναζώ τις ύπουλες νύχτες που το υποψιάζομαι:
Θα ενδώσω πάλι...
Γιατί κοιμήθηκα αγκαλιά με το νέο γράμμα σου.
Με τους στίχους σου του Μπωντλαίρ που με φωνάζουν πίσω:
" Κάνω επίκληση στη συμπόνια σου
σε σένα, τη μόνη ύπαρξη που αγαπώ,
μέσα απ’ τα βάθη της σκοτεινής αβύσσου,
εκεί όπου η καρδιά μου έχει πέσει ".
.
(Βιέρα Ούλκμαν, Γράμματα στον Γιάτσεκ)
Μισώ την καρτερία σου να υπομένεις τα ακόμα χειρότερα.
Έρχονται εποχές που σ΄αφήνω πάλι.
Λέω, θα ζήσω όσα μου στερεί ο σπουδαίος μας έρωτας.
Όσα πολλά μου στερεί, όσα δε γίνονται μ' εμάς τους δύο.
Βρίσκομαι πάλι σε ελευθερία
εξαίσια, κήπος που γδύνεται στέπα,
μέρα τη μέρα κρυώνω. Ξέχασα το παλτό μου στα χέρια σου.
Μπαίνω παιδί σε μαγαζί παιχνιδιών, χωρίς οικογένεια.
Δεν έχω πού να τρέξω να τα εξιστορήσω μετά.
Κανένα να γελάσουμε με τον ίδιο τρόπο.
Κανένα να με συγχωρεί με φιλιά σαν τα δικά σου.
Ξαναζώ τις ύπουλες νύχτες που το υποψιάζομαι:
Θα ενδώσω πάλι...
Γιατί κοιμήθηκα αγκαλιά με το νέο γράμμα σου.
Με τους στίχους σου του Μπωντλαίρ που με φωνάζουν πίσω:
" Κάνω επίκληση στη συμπόνια σου
σε σένα, τη μόνη ύπαρξη που αγαπώ,
μέσα απ’ τα βάθη της σκοτεινής αβύσσου,
εκεί όπου η καρδιά μου έχει πέσει ".
.
(Βιέρα Ούλκμαν, Γράμματα στον Γιάτσεκ)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τα σχόλιά σας