Δεν φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι αυτό. Πόσο γαληνεύει την ψυχή...

Ένα βράδυ, που δεν μπορούσα να κλείσω μάτι γιατί με ζώνανε τα φίδια του παρελθόντος, θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου..
Όχι, λέω.. δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση.. πρέπει να γλιτώσω...
Ως τότε, ολότελα, δεν τα είχα καταφέρει.
Ένα διάστημα ήμουν καλά, μετά ξανακυλούσα πάλι. Αυτά τα μεσοβέζικα δεν τα γουστάρω. Δεν θέλω χάπια παρηγοριάς. Ένα γιουρούσι θα κάμω και θα τελειώσουν όλα., σκέφτηκα.
Πάμε, είπα.
Κι έπιασα από τ' αυτί τον εαυτό μου.
Πρώτα καθάρισα τον χώρο μου. Έχει μεγάλη σημασία αυτό. Ο βιότοπος της κακομοιριάς είναι η αφροντισιά του χώρου σου. Ύστερα τον στόλισα. Κρέμασα τα κουρτινάκια μου,τα καδράκια μου, έκανα έναν χώρο χαρούμενο, φιλόξενο, ας πούμε, να δεχτεί τον καινούριο μου εαυτό. Μετά ασχολήθηκα με την εμφάνισή μου.
Και το κυριότερο;
Εκπαιδεύτηκα να χαίρομαι με την προσμονή απλών καθημερινών πραγμάτων.
Δεν φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι αυτό. Πόσο γαληνεύει την ψυχή...

(Α. Παπαδάκη)