Τ’ ΑΝΤΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΚΙ Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Στ’ Αυγούστου το τελευταίο δειλινό,

νύχτωσε το καλοκαίρι,

ξημέρωσε ο Σεπτέμβρης…

Τ’ άλλο πρωί μας έφυγε το τελευταίο χελιδόνι,

το καράβι ταξίδευε και σε ‘παίρνε μαζί του…

Ανέμελη στην πλώρη, με ένα λευκό μαντήλι, χαιρετούσες,

εγώ στην προβλήτα σε κοιτούσα να χάνεσαι,

στον βαθύ ορίζοντα σ’ έσβηναν τα κύματα,

στον άδειο ουρανό ψηλά, μας ήλθε μελαγχολικά

γκρίζο, το πρώτο σύννεφο,

στο μάγουλό μου κύλησε διάφανο ένα δάκρυ,

στα μαλλιά μου φύσηξε απαλά ένα αγέρας,

κι έπεσε από δίπλα μου, το πρώτο φύλλο,

ένα ξανθό πλατανόφυλλο στο χώμα….

Ένας τυφλός μουσικός στη γωνιά, με ένα βιολί παλιό

έπαιζε το τελευταίο βαλς του αποχωρισμού,

κι εγώ αναρωτιόμουνα μέσα μου : «…θα γυρίσεις άραγε ποτέ;…»

Έπιασε βροχή, ορκίστηκα στην αστραπή:

«…Θα περιμένω εδώ ως του χρόνου, ώσπου να έλθει πίσω ο Ήλιος,

ως να έλθει ξανά το χελιδόνι, ως να σ’ επιστρέψει το καράβι…

Ως… Να λήξει η βροχή!!! »

Θανάσης Σάλτας