Σπασμένες ψυχές

Θε μου!Θε μου!Είμαστε τιποτένιοι κι ασήμαντοι,κυκλοφορούμε μέσα στους δρόμος και παίρνουμε στα σοβαρά την κωμωδία της καθημερινής ζωής. Κοιμούμαστε,ξυπνούμε,βάζουμε γραβάτες, κάλτσες και παίρνουμε ένα κομμάτι ξύλο βερνικωμένο κι ανοίγομε μια πόρτα και βγαίνουμε όξω στο δρόμο κι ανοιγοκλείνουμε το στόμα μας και παίρνομε πόζες ανάμεσα από τα κολλάρα μας και χαιρετούμε ο ένας τον άλλο και πλέκομε και ξεπλέκομε χειρονομίες σοβαρές, θυμωμένες ή χαρούμενες και κορδωνόμαστε και πάμε - και δεν σκούμε στα γέλια. Είμαστε τιποτένιοι και ασήμαντοι. Άξαφνα περνά απάνω από τα μαλλιά μας η αγάπη ή ο Ωραίος Θάνατος ή η Μουσική. Πρόστυχα γυαλιά μέσα στα χώματα γίνουνται διαμάντια ευτύς ως τα αγγίξει ο ήλιος.Και τότε ο ρυθμός της μικρόχαρης, στενοσύνορης ζωής μας βαθαίνει, πλαταίνει, γεμίζει την Πολιτεία, γεμίζει τη θάλασσα, γεμίζει τον Ουρανό και γίνεται ένα με τον παγκόσμιο ρυθμό που κυβερνά τα άστρα.
Μόνο η αγάπη, η μουσική κι ο ωραίος θάνατος μας ξεσκεπάζουν για μια στιγμή και μας σταίνουνε μπροστά μας σπαρταριστή κι ολόγυμνη την ουσία της Ζωής.Φαίνεται πως αυτά τα τρία είναι ένα και μόνο και σ΄αυτό αποκορυφώνεται και σμίγει η υπέρτατη χαρά κι ο υπέρτατος πόνος.[...]

απόσπασμα "Σπασμένες ψυχές" Ν.Καζαντζάκης