Είμαι γυναίκα

ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!

Και βρυσομάνα είν’ η γυναίκα· κι έρχονται από κείνη

κι εσύ, αμαρτία, κι ο λυτρωμός κι η ανάσταση και ο Χάρος.

(Κωστής Παλαμάς, 1859-1943, Ποιητής)

Είμαι η μάνα σου.

Είμαι η κόρη σου και η φίλη σου.

Η αδερφή και η σύντροφός σου. Είμαι το βάλσαμο μα και η πληγή , τ΄αλάτι της ζωής, μα πάνω απ΄όλα είμαι Γυναίκα!

Για πολλούς αιώνες ήμουν σε κατώτερη θέση από σένα, ήμουν δίχως λαλιά και δίχως γνώση, δίχως συμμετοχή στα κοινά, στην πολιτική, στην κοινωνία την ίδια, μα πάλεψα στο πλάι σου, στο σπίτι , στο χωράφι, στα βουνά της Πίνδου. Ήμουν στο πλάι σου και πόθησα να τρανέψω,να βγω απ΄την αφάνεια,να έχω σκέψη και φωνή, να βγω και στην πολιτική, να κατακτήσω μόνη τη ζωή. Και τράνεψα και μορφώθηκα και ψήφισα κι εκλέχτηκα κι έγινα γυναίκα καριέρας και τέλος έκατσα απέναντί σου.

Είχα επιτέλους ό,τι πόθησα, καταξιώθηκα κοινωνικά και εργασιακά κι εκεί έχασα το μέτρο και μαζί μ΄αυτό και σένα, μα φταις κι εσύ σ΄αυτό. Έναν αιώνα μετά από αγώνες, πόνο και συνεχή σύγκρουση παρόλο που κέρδισα στα περισσότερα αν όχι σ΄ ολα, κατάφερα τελικά σήμερα να είμαι λίγο μάνα, λίγο καριερίστα,λίγο νοικοκυρά και τέλος λίγο γυναίκα. Έχασα εμένα!

Έτσι το νοιώθω το παιχνίδι που κάποτε ξεκίνησε με  τις καλύτερες προθέσεις για έναν δίκαιο αγώνα και χάθηκε στα παρακλάδια στα οποία άλλοι ορίζανε τις κατευθυντήριες γραμμές για το γυναικείο φύλο, θέλοντας να εξαφανίσουν το μόνο ζωντανό κύτταρο που κρατούσε δεμένη την Ελλάδα, την οικογένεια. Η καταξίωσή μου έγινε ανταγωνισμός, ν΄αποδείξω πως είμαι καλύτερη, να μορφωθώ περισσότερο , να αποκτήσω καλύτερη δουλειά, να είμαι ανώτερη κι έχασα την επαφή με το φύλο μου κι έχασα τον ρομαντισμό μου και το φλερτ , άλλαξε η εμφάνισή μου και δεν θυμίζω Ελληνίδα πια κι αγωνίζομαι για ό,τι ξενόφερτο, για μια υλική ζωή που ποτέ δεν είχαμε στην κουλτούρα μας.

Κουραστήκαμε, μα η εγωπάθεια μας δεν μας αφήνει να το παραδεχτούμε. Νευρώσεις, κατάθλιψη, χωρισμοί,αμβλώσεις. Απαρνηθήκαμε κι αυτό το Θείο δώρο της μητρότητας που μας ξεχώριζε και μας ανέβαζε στο πιο υψηλό βάθρο, σ΄ αυτό που η Σπαρτιάτισσα γυναίκα και μάνα μόνο ανέβηκε. ("...Γιατί μόνο εσείς, οι Λάκαινες, έχετε εξουσία πάνω στους ά
νδρες;", η Γοργώ απάντησε: "Επειδή είμαστε και οι μόνες που γεννάμε άντρες"..).

Ναι! σήμερα θα περιμένατε κάτι που να εξυμνεί του αγώνες της γυναίκας, που  θα έτρεφε την αυταρέσκειά της. Παλεύοντας όμως καθημερινά για το μεροκάματο,για το νοικοκυριό,για το μεγάλωμα των παιδιών, μη έχοντας να μοιραστείς με κανέναν πια τις ανησυχίες σου , τα ζόρια σου , τους προβληματισμούς σου, κοιτάς γύρω κι επιβάλλεται να αναρωτηθείς : Τελικά αυτό που δικαιωματικά απόκτησα (δεν αμφισβητείται), με οδήγησε τελικά εκεί που πραγματικά ήθελα;

Κοιτάξτε καλά μέσα στην ψυχή σας, γυρίστε τη σκέψη πίσω , στη Σπαρτιάτισσα,στην Μπουμπουλίνα ,στη γυναίκα της Πίνδου, στη γιαγιά και τη μητέρα σας, φέρτε στο νου το Ελληνικό πρότυπο οικογένειας και με το χέρι στην καρδιά απαντήστε στο ερώτημα.....