Ένα "ίσως" καρτερείς. Ένα θολό, ακαθόριστο, ολότελα δικό σου "ίσως"

Χρόνια σε βλέπω ν' αγναντεύεις στο μπαλκονάκι της ψυχής σου.
Δεν έχει περιέργεια η όψη σου. Ούτε αγωνία. Ούτε λύπη.
Μόνο κάτι σα σκιά θα έλεγα. Σαν απορία.
Τα πλοία αράξανε στα λιμάνια και δεν κατέβηκε κανείς για σένα.
Τα τρένα σφύριξαν, χιλιόμετρα μακριά από τον σταθμό σου.
Τα περιστέρια που τόσο αγάπησες, δε σου' φεραν κανένα μήνυμα.
Δε θέλω να μου πεις τι αγναντεύεις. Ξέρω.
Ένα "ίσως" καρτερείς.
Ένα θολό, ακαθόριστο, ολότελα δικό σου "ίσως"

(Α.Παπαδάκη)