Κατερίνα Γ. Σικλαφίδου - Στο νησί της μάνας Θράκης

Κάτω απ΄ τον ήλιο σου ξεδιπλώνομαι. Αέναη η κίνηση του κορμιού προβάλλει ανάμεσα απ΄ τα πυκνά φυλλώματα των χιλιόχρονων πλατανιών σου. Φύλακες ριζωμένοι των νερών που κάθε χειμώνα ορμούν κι αγκαλιάζουν τη γη σου. Ξεδιψούν το κάθε κύτταρο σου και φτιάχνουν θρύλους κι αλήθειες. Χείμαρροι, βάθρες, καταρράκτες, κει που ο φυσιολάτρης διαβάτης σου δεν μέτρησε τον καιρό και χάθηκε στις χαράδρες σου.

Το βουνό που ορίζει τη ζωή και το θάνατο. Κι ανάμεσα στα μικρά πεταρίσματα των πολύμορφων ζουζουνιών σου, προβάλλουν οι κολώνες του Ιερού σου ζωσμένες από ελιές που, άνυδρες, υψώνουν το παράστημά τους. Κι από τα μάρμαρα βγαίνει χορταριασμένη η ζωή, πανωσέντονο, και σε τυλίγει.

Απρόσιτοι στον διαβάτη οι κόλποι σου και τα πανιά της γριάς ζωγραφισμένα στ’ απόκρημνα βράχια σου. Μια αγριάδα γλυκιά και παράξενη ζαλίζει το νου. Προσεκτικά να βαδίζεις στα μικρά μονοπάτια…σα χειμωνιάσει, ο Φονιάς ειν’ έτοιμος να σε καταπιεί. Να σε πετάξει στα αβαθή του πελάγους, εκεί  που η ζωή αφήνει τα μωρά της.

Πρέπει να σκύψεις να χαϊδέψεις τ΄ άγρια βράχια της, να κλείσεις με τρυφερότητα στη χούφτα σου κομμάτι της γης, ν΄ αγκαλιάσεις τον πλάτανο που οι ρίζες του κοκάλωσαν έξω απ΄ τη γη της. Να τρυπήσεις τα δάχτυλα με τ΄ αγριοκάστανα και να ματώσεις το γόνα στ’ απάτητα μονοπάτια της. Τέλος με δέος να σταθείς εκεί ψηλά, απέναντι απ’ την κρεμνιώτισσα, στο μπαλκόνι των μεγάλων Θεών, αφήνοντας την ψυχή να ξεχαστεί στ’ απέραντο γαλάζιο του Θρακικού πελάγους της.

Πριν φύγεις σήκωσε τα χέρια ψηλά! Κει που οι θεοί στο σύννεφο επάνω κρύβουνε το φεγγάρι, κι άσε απ’ την καρδιά σου να βγει ευγνωμοσύνη. Είν δύσκολο να γίνεις ένα μ΄ αυτά που ευλαβικά σμίλευσε με τα φτερά της η Νίκη αν πρώτα δεν  αγαπήσεις και δεν αγαπηθείς.