"Να κοίτα! είμαι ευάλωτη" [Κ]

Βγήκες που βγήκες στη ζητιανιά, είναι ανάγκη να μοστράρεις σε κάθε ηλίθιο τις πληγές σου;

Πόσες φορές η ανάγκη για αγάπη, για τρυφεράδα και για μοιρασιά δεν μας έκανε ζητιάνους σε λάθος ανθρώπους.

Πόσες φορές δεν ακουμπήσαμε τον πληγωμένο μας εαυτό πάνω σε κάποιον ηλίθιο και το μόνο που καταφέραμε ήταν να ματώσουμε περισσότερο.Δεν το επισημαίνω μόνο για τις ερωτικές μας σχέσεις, σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις το ίδιο ισχύει .

Λίγοι βλέπουν σε μας αυτό που ακριβώς είμαστε. Όλοι οι υπόλοιποι ακουμπάνε πάνω μας παίρνοντας αυτό που η πληγωμένη μας ψυχή δίνει απλόχερα. Το ότι εμείς είμαστε άνθρωποι που μας αρέσει να δίνουμε , να μοιραζόμαστε, να κάνουμε το "εγώ" "εμείς", δεν σημαίνει πως όλοι κάνουν το ίδιο. Έτσι προς το τέλος της σχέσης κατανοούμε πως πάλι κάναμε μια λάθος επιλογή. Πάλι πληγωθήκαμε εκεί που περιμέναμε να γιάνουμε τις πληγές μας. Πάλι μας εκμεταλλεύτηκαν, μας χρησιμοποίησαν, μας μάτωσαν.

Κι όμως αν το σκεφτούμε τίποτα και κανείς δεν μας έκανε κάτι. Μόνοι μας το κάνουμε στον εαυτό μας. Εμείς μοστράρουμε κατά πως το ΄πε και η Α.Παπαδάκη τις πληγές μας σε ανθρώπους ανίκανους να σταθούν πλάι μας. Αν την ανάγκη μας για αγάπη την είχαμε κρατήσει σε ισορροπία μέσα μας, θα βλέπαμε με καθαρά μάτια αν αυτοί που επιλέξαμε να βάλουμε δίπλα μας ήταν άξιοι γι΄ αυτό. Έτσι ούτε στην ζητιανιά θα καταφεύγαμε , ούτε τις πληγές μας θα δείχναμε σα να φωνάζουμε "Να κοίτα! είμαι ευάλωτη".

Μεγαλύτερη σφαλιάρα από αυτήν την φράση της Αλκυόνης Παπαδάκη προσωπικά δεν έφαγα ποτέ και την ευχαριστώ γι αυτό. Μη ρωτήσετε γιατί, αφουγκραστείτε το λόγο της κι ο καθένας ίσως πάρει τη δική του σφαλιάρα.[Κ]