Αλκυόνη Παπαδάκη

Αυτές οι μαύρες ώρες, μαύρες σαν κατράμι, που πίνεις παρέα με την αντοχή σου..Το μόνο που θέλεις, εκείνες τις ώρες, είναι να καταστρέψεις τον εαυτό σου..Να του στήσεις παγίδα.. Να τον ξεγελάσεις.. Να τον στήσεις στον τοίχο και να τον εκτελέσεις..

Και νιώθεις μια ύπουλη ευχαρίστηση, ακολουθώντας το σχέδιό σου..
Και πίνεις, πίνεις, μέχρι να φτάσεις στα έγκατα της κόλασης..

Κι ούτε κει δε βρίσκεις κανένα -πού πήγαν τόσοι αμαρτωλοί;- να σου πει για πού ξεκίνησες, ρε φιλαράκι..;Εγώ είμ' εδώ..Είμ' εδώ και σ' αγαπάω..Κι εσύ να γείρεις το κεφάλι σου στον κόρφο του, να ξεχάσεις την εκτέλεση, να κλάψεις σαν μωρό..Ούτ' εκεί δε βρίσκεις κανέναν..Λάκισαν όλοι κι από κει.. Κανένας δε σε περιμένει.. Πουθενά.....