H θάλασσα είναι η δίδυμη αδερφή της ψυχής!..[Α]

Με την ελπίδα μιας στιγμής μας χρέωσαν το μέλλον.

Δε σε κράτησα ποτέ κακία παράπονο μόνο...[Α]

Καμιά φορά το δικό σου το πολύ το μετρούν για τίποτα... λέξη τόσο απλή κι όμως τόσο γεμάτη.Είναι τελικά αυτό που έχει γράψει η αγαπημένη Α.Παπαδάκη σε ένα απο τα βιβλία της:είναι να μη βρει χαραμάδα το παράπονο της ψυχής!..[Α]

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΗΛΙΑΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΔΙΝΕΙ...

Μιας και βρισκόμαστε προ των πυλών της νέας σχολικής χρονιάς.. Ας διαβάσουμε μια ιστορία με ηθικό δίδαγμα αυτής... Ε δε θα σας τα πω όλα εγώ.. διαβάστε περισσότερα στην ιστορία που ακολουθεί και σκεφτείτε...αναλογιστείτε και αφήστε τα συναισθήματα σας σαν χείμαρρο να σας ταξιδέψουν και γιατί όχι να σας νουθετήσουν..Σύνηθως λογική και συναίσθημα δεν συμβαδίζουν..κι όταν συμβαδίζουν υπάρχουν και οι εκρήξεις όμως απο αυτά γεννιούνται και μένουν αναλοίωτα στο χρόνο τα ύψιστα όλων που έχουν ένα και μόνο όνομα ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ!..[Α]φροδίτη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά….
και αγαπούσε ένα αγοράκι.
Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.
Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.
Παίζανε και κρυφτό
Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.
Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά…
πάρα πολύ.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα πέρασαν τα χρόνια.

Τελικά, όλα έχουν να κάνουν με το μέσα μας.

"Η ζωή είναι γεμάτη πάνω και κάτω.
Χρειάζονται και τα δύο για να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε.
Κρατήσου γερά και απόλαυσε τη διαδρομή".
Φρόντισε να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που σε αγαπούν και σε υποστηρίζουν. Και ανταπέδωσέ τους την αγάπη και την υποστήριξη! Η ζωή είναι πολύ μικρή για οτιδήποτε άλλο".
"Το να δίνεις είναι το μυστικό για να παίρνεις. Μοιράσου τη σοφία σου, την αγάπη σου, τα ταλέντα σου. Μοιράσου ελεύθερα και θα εκπλαγείς από το πόση ομορφιά θα επιστρέψει στη ζωή σου".

Δική σου δουλειά να τ'αντιστρέψεις.

Πάντα!!!!!

Κι ό,τι πιο όμορφο,κι ό,τι πιο όμορφα θα 'θελα να σου πω,δε στο 'πα ακόμα,δε στο 'πα ακόμα.

Δίψα για ουρανό

Ἕνα τεράστιο καρβέλι, μιὰ πελώρια φραντζόλα ζεστὸ ψωμί, 
εἶχε πέσει στὸ δρόμο ἀπὸ τὸν οὐρανό,
ἕνα παιδὶ μὲ πράσινο κοντὸ βρακάκι καὶ μὲ μαχαίρι
ἔκοβε καὶ μοίραζε στὸν κόσμο γύρω,
ὅμως καὶ μία μικρή, ἕνας μικρὸς ἄσπρος ἄγγελος.
... κι αὐτὴ μ᾿ ἕνα μαχαίρι ἔκοβε καὶ μοίραζε
κομμάτια γνήσιο οὐρανὸ
κι ὅλοι τώρα τρέχαν σ᾿ αὐτή, λίγοι πηγαῖναν στὸ ψωμί,
ὅλοι τρέχανε στὸν μικρὸν ἄγγελο ποὺ μοίραζε οὐρανό!
Ἂς μὴν τὸ κρύβουμε.
Διψᾶμε γιὰ οὐρανό.

Μίλτος Σαχτούρης