Τα κατά Αιγαίον πάθη- Κ. Αρκουδέας

"Θα ήθελα να κοιτάξω μέσα μου. Να δω ποια είμαι. Είμαι ο άνεμος που χτυπά τα βράχια με την ταχύτητα του εραστή.
Είμαι οι ώρες που μοιάζουν αιώνες, οι πληγές που δεν έκλεισαν ακόμα. Είμαι το αγκάθι, το φωτοστέφανο, το σκοινί. Είμαι όλα και δεν είμαι τίποτα. Είμαι στιγμή και είμαι για πάντα.
"Είσαι το χρώμα του ουρανού, το φως της θάλασσας. Είσαι αυτό που βλέπεις και δεν είναι, αυτό που είναι και δεν το βλέπεις. Είσαι εσύ που δεν ξέρω, εσύ που ψάχνεις για αυτό που σε κρατάει δέσμιο του ηφαιστείου και των παροδικών αναμνήσεων. Είσαι εσύ που φοβάσαι και κρύβεσαι. Εσύ κι όλος ο κόσμος που τώρα είναι μακριά.
" Είμαστε εμείς που ελπίζουμε να είμαστε και αύριο. Το αύριο που μοιάζει άδηλο μέσα σε αυτούς τους γλιτσιασμένους τοίχους.."