Όφις και Κρίνο-Νίκος Καζαντζάκης

Λουλούδια θέλω να πλέξω στα μαλλιά μου. Και ρόδα κ μήλα κι αρώματα να σωριάσω γύρω μου. Και να ξαπλώσω απάνω των όλη μου την αγάπη. Ένας κισσός ολοπράσινος ακολασταίνει μέσα μου και πλέκεται γύρω, τριγύρω στο νου μου, και κάποιον κόσμο ζητά να αγκαλιάσει. Κάποια άνθιση μυστική ρόδων και μενεξέδων τελείται μέσα μου και τα μπουμπούκια ακούω να σκουν και τα μάτια των κλάδων ν’ ανοίγουν κ να κεάηδούν…

Κάποιο μυστήριο τελείται μέσα μου. Και κάποια Λειτουργία. Σκύβω και ακούω στα στήθη μου ύμνους και προσευχές και ξεπεταρίσματα φτερών π’ ανοίγουν και καρδιοχτύπια που σαν ήχοι εξωτικής καμπάνας καλούν τις σκέψεις μου σε λειτουργία.

Νιώθω να κατεβαίνει μέσα μου ένας Θεός. Πνεύμα δημιουργίας φυσάει απάν’ από τις σκέψεις μου κι ένας δάκτυλος που στάζει φως εγγίζει το μέτωπό μου. Ένας Ραφαήλ και ένας Πραξιτέλης λειτουργούνε μέσα μου. Κι ακούω το πινέλο απαλό και παντοδύναμο να σέρνεται στην καρδιά μου και να νιώθω ν’ απλώνονται απάνω της και να ζωντανεύουν οι μεγάλες ζωγραφιές. Παναγίες με το γλυκό χαμόγελο και τα’ άφταστα κάλλη. Αγγελούδια π’ ακουμπούν το ξανθό κεφάλι απάνω στα χεράκια των και κοιτάζουν με μάτια λουλουδιών τους ουρανούς κ σωπαίνουν.

Κάποια ομίχλη μυστική νιώθω λαξεύει μέσα μου κ ένα χέρι θαυματουργό ανεβοκατεβαίνει και θεοποιεί όγκους μαρμάρων πίσω από το μέτωπό μου. Και οπτασίες θεών μαρμαρένιες φεγγοβολούν στα βάθη της ψυχής μου – και ζωντανεύουν όνειρα σαρκών κι έρωτες γεννιούνται και η Κνιδία Αφροδίτη σαν λουλούδι σάρκινο ομορφότερων κόσμων ανατέλλει μεσ’ από τα κύματα των πόθων μου ήρεμη κ λυσίζωνη – κ ο Πραξιτέλης που είναι μέσα μου γονατίζει, βλέπει τη Φρύνη του και χαμογελά…

Ω και να γινόταν ο Πόθος μου όλος ένα φιλί νάλθει μια νύχτα να Σε φιλήσει όλη!