Αγών ου μέλλοντος αθλητού μένει αλκήν

Λήψη φωτογραφίας Αφροδίτη

Συνονθύλευμα ανισόρροπων συναισθημάτων

πλέκουν το διχασμένο εγώ με ανάποδες βελονιές.

Πεισματικά ανένταχτη η λογική κρατά

αποστάσεις,καπνίζοντας το τελευταιό τσιγάρο

               της νέας επιλεκτικής λήθης.

   'Αγουρες σκέψεις..κι οι βελονιές μια μάζα

                       έπλεξαν...,ασκήμιες.

Στις βιβλιοθήκες του μυαλού,αόρατα συγγράμματα

δόμησαν την σκέψη μ'ανέραστα συστήματα αρχών,

                    φούντες κρεμάμενες πλεκτού                                                   

                                                                           ξεφτισμένου στο χρόνο.

                                                      Επικάλυψη σκόνης που αν τη φυσήξεις σε πνίγει,

                                                                         μη βρείς διέξοδο στο φώς.

                                                       Τα μη και τα δεν,μανταλάκια που κρατούν στο σκοινί

                                                          τα πρόστυχα εσώρουχα μη φορεθούν και θρέψουν

                                                          το σώμα με γεύσεις ξωτικές,μη δονήσουν το φίδι

                                                                  που κοιμάται στη λεκάνη και ξυπνήσει

                                                                        μεταφέροντας τις σκιές στο φώς.

                                                            Ζαχαρωμένο συκαλάκι η καθημερινή πεζότητα,

                                                            σεντόνι άσπρο,σκληρό,που γδέρνει τα γόνατα

                                                                 στη ζωώδη θέση,που πάντα διαλέγουν οι

                                                                                ανυποψίαστοι δυνάστες...

                                                           Πηνελόπη εγώ σε θέση άμυνας,τραβώ τις κλωστές

                                                          να διαλύσω το μόρφωμα,κι όσο τραβώ τόσο σφίγγουν

                                                                 οι κόμποι του , κι όσο σφίγγουν τόσο το αίμα

                                                                                     παγώνει τον κόσμο μου.

                                                             Εναπομείνασες ελπίδες σ' έναν άγνωστο Οδυσσέα,

                                                                που θα διαβεί τις συμπληγάδες του μυαλού μου,

                                                                  θα κλείσει τ'αφτιά στις σειρήνες του φόβου

                                                                και με το τόξο θα κερδίσει την Ιθάκη, έτοιμος

                                                                να συνεχίσει ένα νέο ταξίδι για μια άλλη νίκη.

                                                             Κι όπως χαμογελώ κι ανοίγω τα μάτια, θυμάμαι

                                                                πως...ο 'Ομηρος δεν με συνάντησε ποτέ κι εγώ

                                                                       δε μεγάλωσα σαν μία Πηνελόπη.

                                                                        *Ο αγώνας δεν περιμένει τον αθλητή

[απο το 3 ανθολόγιο 'Εβρου αύρες, δημιουργός Κατερίνα Σικλαφίδου]