Ο ΜΑΝΙΤΑΡΟΥΛΗΣ (απόσπασμα)

Το καλοκαίρι είχε φύγει προ πολλού και το φθινόπωρο

προετοίμαζε ήδη την υποδοχή του κυρ-χειμώνα.

Αυτός πάλι φόρεσε την πιο βαριά του κάπα,

γέμισε τις τσέπες του με άσπρο χιόνι, έτοιμος να ντύσει

τις πιο ψηλές κορφές των βουνών και κοίταξε βαθιά μες

το φλασκί του να βρεί την αγαπημένη του υγρή ομορφιά,

τη βροχή.

-'Ελα καλή μου, η γη μας ζητάει,στέγνωσε απο τις καυτές

ακτίνες του ήλιου και διψά!...

                                                    Τα φύλλα των δέντρων που έπεσαν το φθινόπωρο είχαν φτιάξει 

                                                    ήδη ένα παχύ χαλί στη γη κατάλληλο να κρατήσει την υγρασία της

                                                   και να γίνει τροφή για κάθε οργανισμό που το είχε ανάγκη.

                                                  Εκεί στην θαλπωρή των φύλλων και στην υγρασία της γης,άρχισαν

                                                  δειλά να ξεθαρρεύουν οι πρώτες πουά ομπρελίτσες,

                                                  τα μικροσκοπικά μα πανέμορφα μανιταράκια........

(αποσπάσματα απο το παιδικό παραμύθι ο Μανιταρούλης της Κατερίνα Σικλαφίδου)